Herinneringen aan Chenak en Janouk-deel 3: Einstein?!

Met een maand of zes raakt een pup zijn vrijbrief kwijt. De kleine cavia is inmiddels uitgegroeid tot een potige slungel. Potig in de zin van een en al poot. Waar hij zelf over struikelt. Met een grote mond en bijpassende honger. Chenak raakt het een beetje zat, zeker wanneer Janouk probeert hem aan zijn oren door de kamer te trekken. Tijd voor actie.

Het is slecht weer en tegen mijn gewoonte in geef ik de honden binnen eten. Janouk valt met “hoovercraft-snelheid”  aan op zijn bak. Chenak niet. Hij neemt een hapje en stapt achteruit, tegelijk mij een blik toewerpend die niet mis te verstaan is. “Kijk en luister, maar bemoei je er niet mee” straalt uit zijn ogen. Braaf doe ik een stapje naar achteren. 

Janouk is inmiddels uitgestofzuigerd en ziet een tweede bak met brokken. Jong en impulsief valt hij daarop aan. Met een explosieve grom-grauw vliegt Chenak er bovenop. Perplex stuift 'noukske piepend achteruit. Weer doet Chenak een paar stappen achteruit. Eeuwige optimist Janouk doet nog een poging. Zelfde resultaat. Hij druipt af en Chenak eet met smaak op zijn gemakt zijn eigen bak leeg. Voldoening uitstralend. 

Later lees ik in een boek dat honden leven in het nu en de consequenties van hun daden niet kunnen overzien en dus niet kunnen plannen. Toch legt Chenak hier de basis voor 10 jaar lang baknijdloos voeren. Een zegen die verwordt tot een vanzelfsprekenheid. Dankzij een hond die wel degelijk kan plannen en de consequenties van zijn acties overziet. Hebben wij weer: een hondse Einstein! We zullen op onze tellen moeten leren passen.