Herinneringen: Laatste ronde Rittisberg

Puppy les door Janouk

Ramsau am Dachstein, januari 2012. Met drie honden in de kofferbak zijn we naar Oostenrijk gereden: ‘oude rot’ Janouk (10) die de twee ongedurige puppen Shadow en Spot (6 maanden) keurig rustig houdt in de auto door er pontificaal tussen te gaan liggen. Het valt voor hem soms niet mee, die drukte om hem heen en zeker op zo’n reis waar we steeds met z’n allen op pad zijn. Hij geeft zonder mopperen de puppen les in het Sledehond zijn, legt zich erbij neer dat hij met die druktemakers aan de stake-out moet en moppert eigenlijk nergens over terwijl zijn leven toch ingrijpend veranderd is. Dat moet beloond.

Met z'n allen aan de stake-out

Onderweg maar de Rittisberg

Daarom is deze ochtend dan ook voor hem en mij alleen. In al zijn glorie steekt de Dachstein wit af tegen een strakblauwe lucht. Ik bibber even als naar buiten stap. Frisjes zo bij -15°C.
Met Janouk aan de lijn loop ik over de gladde weg naar de loipe. Ongeduldig wacht hij tot ik - onhandig door mijn koude vingers - mijn ski’s en stokken klaar heb. Het verlossende “Hike!" en ik wordt zoals gewoonlijk gelanceerd. We zijn weg. En hoe.
Volle vaart over de witte vlakte, dan een lastig stukje afdaling door het bos, ijzig en krappe bochten maar dit keer houd ik ze en eindig niet tussen de bomen. Dan een klimmetje omhoog, gelukkig, want nu krijgen mijn handen de kans om warm te worden omdat ik nu toch ook wat moet doen. Dan komt een van de mooiste ski-jöring stukken van Ramsau: het ruime, vrijwel vlakke stuk naar ri

chting Ski Willy (met de belachelijke reclame “Bringt dein Geld in gute Handen). Perfecte sporen, breed, ruimte om trager volk in te halen en zonder lastige bochten. Husky’s houden nu eenmaal niet zo van steeds remmen of stoppen onderweg, nieuwsgierig als ze zijn naar een nieuwe horizon. Heerlijk voor Janouk om even de poten te strekken en voor mij om een ritme te vinden. Zo raken onze passen perfect op elkaar afgestemd.
Voor mijn gevoel heeft Janouk nog nooit zo mooi gelopen. Alles zit mee. Het is koud genoeg voor hem, de sneeuw is perfect en door het vroege uur is het nog rustig, Zelfs het lastige smalle stukje voor de klim, dat bestaat uit korte heuveltjes, scherpe tochtjes en tot slot een steil hellinkje naar beneden met een scherpe bocht aan het einde, komen we zonder valpartijen vloeiend door. Vandaag kan alles.
Dan begint de klim door het bos, de Rittisberg op. Als erebogen staan ze over het pad, de dennen die bijna bezwijken onder hun zware sneeuwlast. De loipes zijn strak als een tramrails en ongerept. Het enige geluid is het gehijg van Janouk en het zachte zoeven van mijn ski’s. Dat mijn camera het door de koude begeeft is niet erg. Weer een storende factor minder. Hoef ik niet te stoppen voor foto’s. Want Janouk en ik zijn een, als een goed geoliede machine veroveren we deze berg. Dit is nou Flow.

Uitzicht vanaf het terras bij de "Stube"head .

Net na de top komen we bij de eerste “Stube”. Ik aarzel even, gezien het tijdstip zouden we ook naar beneden kunnen suizen en met de rest gaan lunchen. Maar nee, deze dag is voor ons. We gaan op het terras zitten, delen de lunch en genieten van het uitzicht. Janouk ligt tevreden naast mij in het zonnetje. Krijgt knuffels van de waardin. Een aai van een paar andere gasten. Alles is goed. Zelfs de camera gaat uit staking.
De afdaling is heerlijk, volle vaart, zonder belemmeringen.
Moe maar voldaan komen we weer bij ons Gästhaus. Ik raak niet uitgepraat tegen Hans over hoe goed Janouk nog heeft gelopen, ruim tien jaar oud en nog zo fit, zo sterk, zo snel. Niet wetende dat hij een paar maanden later zal overlijden aan een darmtumor. Maar deze dag, die hebben we toch maar mooi gehad. Die blijft!

Nagenieten in het zonnetje.

Mij bi-eye boy

Wie is er hier nou slim?

Stel, je woont net als ik in een huis met viervoeters. Type hond. Vier poten, vachtje, bek vol tanden en een uiterst mobiele staart. Genietend van een hapje op zijn tijd, een luie middag op een kussen of een lekker wandeling. Ze hebben het best goed voor elkaar, denk ik dan.
Ok, niet alles mag. De bank is verboden terrein, er wordt niet aan zelfbediening gedaan van aanrecht of tafel en speelgoed mag vermoord maar mijn donzen sloffen niet.
We hebben wel nog wat discussies over hoe wenselijk het is mij mee in de sloot te trekken gedurende de muizenjacht en er leeft nog wat frustratie over dat touwtje dat hun beperkt in de mogelijkheid om Bambi en Stampertje te grazen te nemen. Verder leven we in harmonie samen.

Best bijzonder als je bedenkt dat het hier om twee diersoorten gaat die toch vrij weinig gemeen hebben. De hond als een carnivoor met de neus als dominante zintuig, alert op lichaamstaal en soms een grom of blaf. De mens een omnivoor, vooral visueel ingesteld, beschikt over een (te?) ruim vocabulaire, heeft mogelijkheid tot abstractie van emoties en dus ook eindeloos alles herkauwen.

Lichaamstaal van primaat en hondachtige zijn niet in overeenstemming. Wij primaten houden van een frontale benadering, kijken elkaar recht aan, knuffelen en zoenen maar snuffelen zelden aan elkaars kruis. Honden benaderen bij voorkeur in een boogje, van de zijkant, recht aankijken is bedreigend en uitdagend en ze hebben een sterke voorkeur voor het inspecteren van voornoemde intieme lichaamsonderdelen om elkaar echt te leren kennen. Hetgeen weleens leidt tot misverstanden. Bijvoorbeeld Spot's  methodiek voor de benadering van aantrekkelijke vrouwen van beiderlei diersoort (Hop, je neus tussen die benen via het aantrekkelijke achterwerk) wordt niet altijd in dank afgenomen.

Om nog maar te zwijgen van het gebruik van de witte messenset in de bekjes. Niet kinderachtig hoor, als je dat van dichtbij bekijkt. Als ze echt zouden willen, zouden ze me zo kunnen verscheuren en heb ik niks in te brengen. Maar menig beginnend hondeneigenaar is diep geschokt als Fifi ze toont, laat staan het geschokte vertrouwen als ze ook maar op elkaar klappen in de buurt van de "hand die voedert". Terwijl ik altijd denk, een hond die raak wil bijten bijt raak. Klappertanden om minimale afstand van mijn hand zijn een waarschuwing. Of dat nu acceptabel is of niet, dat is weer een ander verhaal, maar het is hondse communicatie.

Misverstanden liggen dus op de loer. Vanuit een veelheid van signalen die wij uitzenden (woord, gebaar en geur) moeten zij maar afleiden wat wij van hen willen. Meestal met goed gevolg. Soms misschien ook niet. Probeer maar eens een woordcommando (bijvoorbeeld "zit' ) te geven vanuit verschillende lichaamshoudingen. Luistert Fikkie niet? Dan heeft hij u niet begrepen, of beter gezegd, hij luisterde niet naar dat ene auditieve signaal, hij luistert naar uw veelheid van andere signalen. Reden voor bepaalde hondentrainers te zwaaien met het adagium "als een hond die niet luistert heeft hij u niet begrepen en zult u duidelijker moeten zijn"

Maar is dit wel altijd zo? Want als het gaat om zaken die belangrijk zijn, zoals een bakkie brokken of een lekker kluif of mee op een wandeling, snappen ze ineens een hele hoop wel. Als een havik letten ze op elke beweging die ik maak. Gaan we nu? Gaan we straks?

Zo is het dichtslaan van mijn iPad 's avonds meestal een teken om vanuit een schijnbaar comateuze toestand, gedrapeerd over een kussen, op te springen en naar de achterdeur te huppelen. Tijd voor het laatste rondje. Maar als ze ons dan zo als havikjes in de gaten houden, snappen ze dan echt mijn "zit"  niet? Nemen ze een loopje met me? Of hebben ze wat belangrijkers te doen en kiezen ze ervoor mijn verzoek te negeren wanneer dat oh zo aantrekkelijke teefje nadert. Weet je, ik zou het ze niet eens kwalijk nemen. Tenslotte is die staart wuivend in de lucht een stuk charmanter dan de dikke billen op de grond.

Kilian helpt zijn bazen de weg te vinden op onbekend terrein
Uiteraard met aantrekkelijke omwegen

In de afgelopen twaalf jaar heb ik - soms met schade en schande - geleerd dat honden best slim zijn. Slim genoeg om precies dat moment uit te kiezen dat de kaas 10 seconden niet bewaakt is. Slim genoeg om eerst gezellig mee te lopen naar de deur om het bezoek gedag te zeggen en dan snel terug te sluipen en de kruidkoek te stelen. Slim genoeg om bezoek, inclusief mijn moeder binnen tien minuten te om te vormen tot honden-knuffelmachines. Manipuleren? Zij? Nee toch.. ze zijn zo lief!

Het feit dat hond en mens samen kunnen leven wordt opgehangen aan het feit dat honden in staat zijn zich aan te passen aan het sociale systeem van een andere diersoort. (bron o.a: Dog Sense / Dit is de hond - John Bradshaw). Om dat te kunnen, is communicatie nodig. Communicatie is een twee richtingsverkeer. Dat tussen twee diersoorten misverstanden kunnen ontstaan, staat mijns inziens buiten kijf.
t dat honden de wonderlijke capaciteit hebben om zich aan te passen aan het sociale systeem van een andere diersoort.

Maar volgens mij zijn honden slim genoeg om soms niet te luisteren terwijl ze heus wel weten wat wij bedoelen. Laten we nou gewoon (h)erkennen dat zij soms een  andere prioriteit in het leven hebben dan hun baas te plezieren. Mijn behoefte tot kruis-snuffelen en konijn-verscheuren zijn toch minder dan die van mijn hond. Terwijl zij dit blogschrijven vervloeken. Verloren tijd in hun ogen. Doe ons een lol, zeggen hun ogen. Laten we naar buiten gaan. Wie weet, is er nog een Bambi te verschalken. Of minsten wat Pee-mail te lezen. Behendig duwt Spot dan ook zijn neus onder mijn laptop. Als ik niet reageer slaakt hij een diepe, diepe zucht en ploft op de grond. Dit kan ik hem toch niet aandoen?
Dus ik sluit mijn laptop, pak jas en laarzen. Vooruit, we gaan nog even naar buiten. Dan een bak vol vlees voor hun en bedtijd. Behaaglijk nestelen ze zich in hun benches, morgen is er weer een mooie dag vol avonturen. Voor mij een dag vol werkuren. Wie is er nu eigenlijk slimmer?

Janouk verdiept zich in de fauna van de Meinweg

Blue monday

Volgens de krant bestaat het niet, de gedoodverfde 'blue monday'.  Porter Novelli riep in 2005 de kreet in het leven voor de derde maandag in januari. Zijn argumentatie waarom dit de meest trieste dag van het jaar is?  Omdat de feestdagen voorbij zijn, de dagen nog donker en koud en winters. Nou, was dat laatste maar waar. En die feestdagen kunnen me in het algemeen ook gestolen worden. 

Mysterieuze maasoever met aalscholvers in de boom

Kortom, zoals u merkt heb ik vandaag wel last van "blue monday'. Het is buiten grijs, grijzer, grijst en de winter is in de verste verte niet te bekennen. Het is wel koud, vochtig en en een graad of vijf boven nul, waterkoud dus. Doe mij maar een zonnetje, sneeuw en -10 C. Ook voor de rest zit het vandaag niet mee: mijn geliefde Dinky Toy is voor een beurt bij de garage en blijkt ernstig ziek, een klusje dat ik me in maag heb laten splitsen kost in plaats van een uurtje de hele ochtend en aan het einde van de middag heb ik erg last van medelijden met mezelf.
De heren hebben geen last van medelijden met mij. Op hun gebruikelijke opgewekte wijze maken ze duidelijk dat het tijd wordt om naar buiten te gaan. Shadow komt met een schoen aansjouwen en Spot duwt zijn neus onder mijn arm door in mijn gezicht en geeft me een lebber om al whoohend weer weg te dansen. De hint is duidelijk. Tijd voor actie. 

Kersenboomgaard zonder bloesems

Ik besluit om er dan maar ook het beste van te maken en steek mijn kleine camera bij me. In Noorwegen houd ik juist van stil, grijs weer. Er moet toch hier dan ook schoonheid zijn in grijsheid! Jolanda Linschooten schreef het laatst op haar blog: bijzondere plekken zijn dichterbij dan we denken. 

Het werkt! En dan lukt het vanwege het vlakke licht
ook nog om Het Oog van Shadow er goed op te krijgen. 

In de schemering op weg naar huis belt de garage belt dat de Dinky Toy kan genezen met tweedehands onderdelen en een rib uit mijn lijf. Dat hebben we er dan maar voor over. 

Kortom, ik wandel opgewekt met twee zeer modderige honden door de blubber weer naar huis. Wat nou blue monday!  Hoewel.. het rangschikken van de foto's bij deze tekst gaat nog niet helemaal naar wens en volgens plan. En die ene foto van Shadow is toch net niet helemaal scherp bij nader inzien. Grrrr...  Tijd voor thee en een stukkie chocolade. Gelukkig is het morgen dinsdag.

Portret van een portret

Een plekje om de heren te fotograferen

Je moet dan wel snel zijn... en heel zeker dat ze toch niet durven te springen. 

Hmm, niet helemaal scherp (toch de spiegelreflex mee moeten nemen in het avondlicht) maar dat OOG

Ramsau 2014 - Wandelvakantie tegen wil en dank.

We waren weer eens in Oostenrijk in “Langlaufparadis”  Ramsau am Dachstein. Dit jaar even niet zo paradijselijk. Bij aankomst sneeuwt het zowaar en is het net onder nul, maar zoveel groen hebben we in de 8 jaar dat we hier komen nog nooit gezien. We wandelen door de sneeuw en maken de fout de honden maar even los te laten zodat ze na de lange rit in de auto even uit kunnen razen. Nou… razen deed Spot (zie De verdwijning van Spot) 

De oude watermolen

Gelukkig kunnen we op de eerste dagen nog wel even op de ski’s staan. Zoals gewoonlijk is de eerste ronde even zonder honden. Gevoel terug krijgen voor die lange smalle latten (langlaufski’s zijn bijna 2 meter en maar een centimeter of 4 breed) gaat altijd toch het beste zonder een gekke husky voor je uit die vol gas geeft. Onderschat het niet, 20+ kilo spieren met een goede traction control heeft de versnelling van een race-auto. Althans, zo voelt het wel als je gelanceerd wordt. Zeker als de twee heren niet voor elkaar onder willen doen. Dat laatste testen we deze vakantie maar niet uit: de sporen zijn toch meer ijs dan sneeuw, remmen is lastig en vallen pijnlijk. Dus gaan we om en om. Shadow loopt netjes, houdt zelfs rekening met me als ik hem met mijn stem vraag te vertragen omdat het erg ijzig wordt. Spot loopt de eerste dagen naast me. Hij is duidelijk het idee even kwijt - of hij heeft ergens last van. Geen druk erop, we doen het voor de lol tenslotte. Op het laatste rondje dat we samen doen heeft hij de smaak weer te pakken en loopt hij ook weer makkelijk. 

Helaas hebben we ons met de honden moeten beperken tot het kleine rondje voor ons “huis”. Bij het langlaufstadion is het te druk en op ons favoriete plekje, heel toepasselijk de Marchenwiese vanwege het sprookjesachtige uitzicht, heb je meer aan schaatsen dan aan ski’s. Ik geloof dat we wel twintig keer tegen elkaar zeggen dat we zo blij zijn dat we dit rondje eerst zonder honden hebben gedaan. De afdaling die normaal “gaan met die banaan” heet en eindigt in een scherpe stapbocht, doen we nu gecontroleerd remmend en met enige zweetdruppels en een “als dit maar goed gaat, want ik wil hier echt niet vallen” gevoel. Na 1 ronde daar vinden we het echt genoeg. 

Uitzicht op de Marchenwiese, het lijkt zo nog 'best wit'

Vanaf dezelfde plek, maar dan "rechtdoor".

Dus we wandelen wat af deze vakantie. We beklimmen de Sattelberg en dalen af over een pad dat  - wederom - meer lijkt op een ijsbaan. Het lijkt wel het terugkerend thema op deze vakantie. IJs, ijzig, ijzigst. De eerste lange wandelingen hebben we nog laarzen aan in de ijdele hoop weg te zakken in de sneeuw. Al snel worden die vervangen door onze trailrun schoentjes met “sticky rubber” zolen maar ook dan zijn we nog erg blij met de halti’s voor de honden. Door de vroege lente (het voelt echt als maart) is ook de natuur duidelijk niet in winterslaap: de reetjes dartelen rond, konijntjes en katten zitten buiten in het zonnetje, de molshopen komen door de loipes heen en zelfs de bomen beginnen al uit te lopen. Het wandelen is zwaar voor de mannen: het gaat namelijk veel te langzaam en door die halti’s kunnen de niet trekken. En wij kunnen rustig doorlopen. Eerst denk ik dat die van Spot te strak zit, zo loopt hij te snuiven. Dan kom ik eracht dat hij gewoon geur loopt te nemen. Die zwarte dop staat geen moment stil. 

Shadow, immer alert, op het terras bij Stocker

Uiteraard werkt de zwarte dop ook op het terrasjes waar we een paar keer neerstrijken. Zo’n omelet lusten ze ook wel Vooral als er KAAS op zit. Ook andere bezoekers en bediening moeten geïnspecteerd worden. Op een van onze favoriete plekjes is dat geen probleem. Op het terras bij Stocker komt het hele personeel even kijken terwijl wij heerlijk buiten zitten te eten. Een nieuwsgierige neus krijgt een aai. 

De mevrouw op het andere terras waar Spot zijn favoriete begroeting uitvoert (neus in het kruis, via de achterzijde) kan een “whoops” niet onderdrukken. Als je met twee hussen op reis bent, heb je sowieso aan aandacht geen gebrek. Meestal een compliment, soms een vraag over wat voor honden het zijn. De meest bijzondere van de vakantie is toch wel de vraag of de oren van Spot van nature zo fraai overeind staan of dat ze gecoupeerd zijn. De man moet zijn vraag twee keer herhalen voordat ik er van overtuigd ben ik het goed begrijp. En dan schiet ik toch in de lach, ik kan het niet helpen. 

Op de een na laatste dag wandelen we over de Riitisberg. 

Afdaling Rittisberg: wat doet die sneeuwscooter daar? 

Er moet heel wat sneeuw vallen wil je hier weer kunnen langlaufen. Wat een contrast met twee jaar geleden toen de bomen bijna bezweken onder de sneeuwlast en ik hier mijn laatste lange tocht met Janouk maakte. Het uitzicht blijft prachtig, de geflambeerde Kaiserschmarren lekker en de heren.. die zijn toch wel moe na een tocht van negen tot drie. Terug in het appartement komt Shadow zelfs voor de geopende kaasdoos zijn bench niet meer uit. 

Vanaf de top van de Rittisberg, uitzicht over de Hohe Tauern

Vanaf de Sattelberg, uitzicht op Hohe tauern

Op de laatste dag komt even de wrevel naar boven, gaan we nu echt naar huis en heb ik maar zo weinig gelanglauft?   Ik wordt mopperig ondanks een kop koffie en heerlijke taart bij "Verweilzeit" en koop bijna een veel te duur vest puur omdat ik iets nieuws wil hebben. Hans ontmoedigt mij op zijn gebruikelijk effectieve wijze (Heb je dat nodig dan?) en ik herpak me. Dan nog maar even moe worden! Ik doe mijn trailrunschoentjes aan, trek Spot zijn 'jas' (harnas) aan Spot en samen rennen we in een noodtempo de Sattelberg op. Springend over boomwortels, gladde stukje ijs ontwijkend genieten we van de frisse lucht en ondergaande zon. In de schemering daal ik af over dat pad dat ik nu juist niet wilde hebben omdat het een grote ijsbaan is. Wonder boven wonder gedraagt Spot zich voorbeeldig en loopt met vrijwel slappe lijn mee naar beneden. Heelhuids en voldaan keren we weer terug. Laatste ronde sauna, een biertje met oude vrienden ter afsluiting. Ook zonder het skijoren, hebben we toch een goede vakantie gehad. Op naar de lente! Of zou het toch nog eerst winter worden?



Nuttige informatie: 
Wij verbleven bij "der Simonbauer" http://www.urlaub-bauernhof-ramsau.at  Een fijn logeeradres waar honden van harte welkom zijn en de loipes en wandelpaden voor de deur beginnen. Bij de prijs inbegrepen is gebruik van een uitgebreid saunacomplex. 

In Ramsau staat meer dan 100 km loipe tot de beschikking, mits er sneeuw ligt natuurlijk. Men doet zijn uiterste best om deze loipes begaanbaar te houden. Er wordt veel en goed gespoord en zelfs sneeuw uitgereden of bijgemaakt met sneeuwkanonnen. Officieel mag je niet met hond langlaufen, in de praktijk wordt er zelden bezwaar tegen gemaakt mits anders langlaufers niet gehinderd worden. Wij vermijden de drukke tijden en de drukke plekken zoals het stadion. Meer informatie over Ramsau: http://www.ramsau.com

Voor heerlijke koffie en taart en lunches moet u bij Verweilzeit zijn. De lekkerste Bauernomelet wordt volgens ons vergelijkende warenonderzoek geserveerd bij Gasthof Stockerwirt. Voor een sfeervolle Kaissersschmarren is de 400 jaar oude "Halseralm" zeer geschikt. Binnen in de eeuwenoude doorrookte keuken of buiten in de zon op het terras. Wel geflambeerd met rum, uiteraard. 

Ook zin in een bezoek aan Ramsau, eventueel met langlauf-les? Kijk bij: http://www.vasasport.nl/ of http://www.snow4rest.com

Ramsau 2014 - De verdwijning van Spot

Sommige plekken hebben iets bijzonders. Ramsau am Dachtstein is zo’n plek. We komen er ieder jaar graag weer terug. Makkelijk, je kent de plekken en de routes. Je weet waar je een weekje gaat “wonen”. Je kent dat ene zaakje met die hele lekker spullen en je weet waar de supermarkt, de bank en de ski-shop zijn. Je weet waar de honden veilig ‘even’  los kunnen. Dat ene paadje tussen beek en steile rotshelling. Waar ze toch niet omhoog kunnen. Denken we. 

Dit jaar blijkt die helling plots niet zo steil. Hij is ook niet voorzien van een dicht sneeuwdak, dat scheelt . Zeer interessant bovendien. Zodat Spot op de dag van aankomst in de avondschemerting alleen op avontuur gaat. Broer Shadow komt braaf aanlopen als we op de terugweg gaan naar ons “huis”  maar Spot is in geen velden of wegen te zien. Nergens een gerucht, er beweegt geen takje, er kwettert geen verstoorde vogel. absolute stilte, slechts verstoord door het gebrom van piste bully's in de verte. De duisternis daalt neer. Een beetje verstoord lopen we naar ons appartement, pakken de auto verder uit en zetten de benches klaar. In ieder geval vast 1 bench. Zullen we die tweede maar in de auto laten staan?. Wrange humor. 

Shadow installeren we in zijn bench en we gaan weer op pad, nu met lamp. Die lamp levert weinig op. Het sneeuwt inmiddels en het lamplicht zorgt alleen maar voor meer hinderlijke reflectie. Elke keer denk ik dat het ogen van een dier zijn maar helaas, geen Spot. Samen sjokken we onverrichter zake terug naar huis. Moe, hongerig en een tikje chagrijnig gemengd met bezorgd. Waar hangt die hond nu toch uit? 

Het grootste nadeel van ons appartement is dat het aan de andere kant van een doorgaande weg ligt. Gelukkig rijden ze door de sneeuw langzaam, maar toch. Ik betrap mezelf erop dat mijn oren gespitst zijn op het geluid van piepende remmen. Of krijsende katten, want dat is een ander nadeel: het wemelt hier rondom de boerderij van de katten en een doodgebeten exemplaar is niet echt een lekkere binnenkomer. 

Toch moeten ook wij wat eten en even bijkomen van de reis. Broer Shadow is er misschien nog wel het rustigste onder van ons alledrie. Na het eten besluit ik naar hotel Birchhof te lopen. Van een medehondenbezitter hebt ik gehoord dat daar een “brunstige Hundin”  is en dat er al mee reuen rond het huis hebben gezworven. Het is wel een zegen, zo’n boerendorp waar men niet opkijkt van een loslopende hond meer of minder - gelukkig staat alle vee op stal. Helaas, ook bij Birchhof heeft men geen “husky Rude”  gezien. Ze beloven wel te bellen, mocht hij opdagen. 

Ik sjok terug naar huis en denk opeens aan een documentaire die ik laatst zag. Op zoek naar een wolvenroedel in een woest en ruig besneeuwd berggebied, huilden de onderzoekers om hun ‘objecten” te kunnen lokaliseren. Ik kijk even om me heen, niemand te zien. Het is donker. “What the heck… “. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en huil. Hartverscheurend, mijn ziel en zaligheid erin leggend. “Ik ben hier, waar ben jij?” hoop ik dat erin doorklinkt. Bij de derde huil die ik wat bewegen in de schemering. Het zal toch niet….. ? Ik click mijn hoofdlamp aan en ja, daar is hij. Wat deemoedig komt hij op mij af. Oortjes in de nek, staart laag. “Had je me zo gemist dan?” uitstralend “hier ben ik weer hoor”. Pfff, wat ben ik opgelucht. We kroelen, ik pink een traantje weg. ik bel Hans met de woorden “Ik heb hem!” en app een meelevende vriendin “Hij is terug!”. Samen aanvaarden we de weg terug naar het pension.  Spot trekkend aan de lijn. We gaan immers richting de katten. 

Los van elkaar zitten we later op de avond ineens te googlen op GPS halsbanden Pff, prijzig geintje. Ik kan hem natuurlijk ook mijn eigen Iphone toevertrouwen. Met "find my iPhone"  kan ik dan precies zien waar hij is. Nadeel is dat ik dan niemand laten weten dat hij pleite is. Zou dat raar zijn, alleen een app-je sturen met “Joepie, mijn hond en iPhone zijn weer terug?”. 

Skijoring met de hond

Langlaufen is een mooie sport, maar nog mooier wordt het achter een hond. Althans, dat is mijn mening. Die sport heet skijoring. 

Wat heb je er voor nodig: sneeuw, langlaufski’s en een hond die trekt, dat is de essentie. Een beetje handigheid op ski’s is ook wel fijn omdat de snelheid van een ski-jorder toch wat hoger ligt dan die van de gemiddelde ski-wandelaar. 

Chenak, 13 jaar oud, amuseert zich nog
best op de sporen in Ramsau am Dachtstein

De sporen, ook wel loipes genaamd, worden bevolkt door grofweg 3 categorieën mensen: zij die met gezwinde spoed behendig bochten stappen en jou zelfs met hond nog inhalen. Met andere woorden: de snelle mannen en vrouwen die het kunnen en behendig overal omheen gaan, zij die met het zweet in de bilnaad het minst of geringste hellinkje afdalen en de rest van het parcours in een wandeltempo afleggen zonder de minste techniek en dan tussenin; zij die het zouden willen kunnen. De meeste mensen vind het wel een leuk gezicht, zo iemand die lol heeft met zijn hond, maar sommigen uit groep 2 en 3 willen ook nog wel eens boos zijn. Groep 2 uit angst, hier zitten ook vaak wat oudere mensen bij die bang zijn om te vallen, groep 3 uit frustratie (vooral als je ergens bent waar het eigenlijk niet mag.. ). Of willen de hond lenen, wat dan wel weer grappig is.

Het is een nadeel: op veel loipes is het niet toegestaan met je hond te langlaufen, juist omdat het snelheidsverschil groot kan zijn met je medelopers. In de Scandinavische landen is het eigenlijk nooit een probleem, maar daar is het eigenlijk ook nooit druk, (Noren vinden het best wel druk als ze drie andere mensen tegen komen op een dag, de enige uitzondering is Pasen, dan is het overal wat drukkker). Een alternatief dichter bij huis is het Thuringerwald in Duitsland, maar helaas niet meer zo sneeuwzeker. Een ander alternatief is een spoor uitzoeken speciaal voor sledehonden (La Pesse in de Jura heeft dat bijvoorbeeld) maar dat moet je dan weer delen met sledehondenteams en bovendien zijn dat vaak vrij kleine rondjes van bv 10 km. 

Wat moet je zelf kunnen: een eerste vereiste is een goede balans op langlaufski’s: je moet kunnen sturen en door een bocht stappen op snelheid is geen overbodige luxe. Je moet kunnen remmen want je hond zal dat in het algemeen niet vanzelf doen. Je moet techniek wel enigszins beheersen, zeker bergop. Mijn eerste husky Janouk kon echt boos omkijken als ik liep te stoethaspelen zodat we geen vaart meer hadden. Dus, mocht je het nooit gedaan hebben, investeer in een goede basiscursus. (o.a. te volgen bij www.vasasport.nl of http://www.snow4rest.com.)

Dan heb je een heupgordel nodig en een lijn met een elastische demper. Ik ben zelf erg gecharmeerd van de spullen van Manmat, o.a. te verkrijgen bij www.cooldogs.nl maar er zijn vele mogelijkheden. De demper is wel essentieel om de versnelling van je hond op te vangen, zowel voor jouw als zijn rug. Dan moet de hond ook een harnas aan, ik heb een voorkeur voor een kort harnas met een bevestig op de rug. Het voordeel boven een X-back harnas is dat je wat meer sturing over je hond hebt. Bovendien loopt de lijn schuin naar boven en zeker honden met lange benen kunnen daardoor vrijer bewegen. Maar het is een kwestie van smaak en kijken naar je hond. Er zijn ook genoeg ski-jorders met een X-back of vergelijkbaar harnas. 

Soms twijfel ik wie het meeste plezier heeft

Wel of niet een panieksluiting? Dat hangt er vanaf: hoe lastig en gevaarlijk is het terrein en wat vind je erger: je hond los en kwijt of zelf ondersteboven? Ik heb ooit een paniek sluiting gehad en opende die per ongeluk toen Janouk een niet zo leuke hond zag. Oeps.. Een ander alternatief (bij sledehondenwedstrijden soms verplicht) is een heupgordel met een “Finse haak” waar je de lijn ook in 1 soepele beweging af kan halen. 

Ik werk zelf altijd met koperen musketons: die bevriezen niet zo snel. Ik maak hem aan het begin van een lastige afdaling los en houd de lijn in mijn hand. Gaat het mis, dan kan ik die direct loslaten. Misgaan kan van alles zijn: ik houd de bocht niet, mijn hond gaat langzamer dan ik. mijn hond moet poepen of de loipe verandert ineens in een ijsplaat, er staan ineens drie mensen gezellig op de loipe te kletsen en terwijl ik naar links ga besluit mijn hond er rechts langs te gaan. Been there, seen that, done that. Op dat moment is het fijn dat je de lijn los kunt laten.

Op pad met -toen nog- puppy's Shadow en Spot

Wat moet je hond kunnen. Allereerst: rennen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik zie toch heel wat honden met een slecht bewegingsapparaat. Zorg dus dat je hond getraind is, goed kan draven en galopperen en gewend is voor je uit te lopen. Begin vast met commando’s voor links en rechts aan te leren en -heel belangrijk- zorg dat je hond weet hoe hij zelf zijn poten uit een lijn krijgt. Dan moet de hond wennen, aan de stokken in jouw handen, aan de ski’s aan je voeten, aan de tegenliggers die met stokken lopen te zwaaien (waar hij niet naar mag happen). Het is dus verstandig eerst maar eens parallel aan een loipe te gaan wandelen, je uitrusting te laten inspecteren door hondlief en op een rustig recht stuk te beginnen. Liefst met iemand erbij wiens hond het klappen van de zweep al kent.. Ik heb op onze eerste langlaufvakantie Janouk laten schrikken (ik eindigde met Janouk bij mij op schoot onderaan de helling) en het heeft even geduurd voordat hij mij weer vertrouwde in de afdaling. Het nadeel was dat hij bij ijzige stukken, waar de ski’s mee herrie maken, schrok en opzij sprong. Dat is nog niet zo erg, maar vervelender was dat hij dan in de diepe sneeuw verdween en acuut stilstond. Terwijl ik vaart had. Vandaar de lijn in de hand techniek (zie ook hierboven). 

Jong geleerd, oud gedaan: onze nieuwe puppen leren ski-joren van Janouk, de oude rot

Wil je hond ineens niet meer lopen: grote kans dat hij ergens last van heeft. Meestal is dat een klein kloofje in of vlak naast een kussentje, een ijsbal tussen zijn tenen of misschien heeft hij (of zij)  zich verstapt. Neem voor onderweg dus altijd of vaseline of schoentjes mee. Zorg dat je fit genoeg bent om de geplande route ook zonder DogPower (DP) af te leggen. 

Andere zaken om te oefenen: negeren van andere honden en andere dieren. Dat blijft lastig, zeker als een lemming besluit een spoor over te steken. Op het moment dat Chenak en Janouk, met manlief en mij er achteraan, een wedstrijdje “wie kan het snelste naar beneden” aan het doen zijn. Wat zij met een bocht van 90 graden in een nanoseconde omtoveren in “wie kan de lemming vangen”. Hetgeen resulteert in een kluwen van mensen, honden, ski’s en stokken. Ons motto maar weer eens onderschrijvend: een dag niet gevallen is een dag niet geskijord. Begin dus zelf ook met een paar simpele stokken en niet het duurste model carbon, die zijn namelijk wat “breukgevoeliger”. 

Nog even een stukje etiquette: ruim poep op uit de loipes, hinder andere mensen niet onnodig en glimlach als weer eens iemand een foto wil maken. Dan is het de mooiste sport in de wereld. 

Hans en Chenak, 2009
Op pad buiten de sporen in Noorwegen.

Vragen en/of opmerkingen zijn van harte welkom!

Kindertjes die vragen...

Vanochtend na de wandeling wilde Shadow niet mee naar binnen - dacht ik. Dat mag, als hij lekker in het zonnetje buiten wil liggen of in zijn nachthok, ook prima. Wat ik niet door had is dat Spot pal achter mij stond. Blijkbaar met een vuile blik. Want zodra Spot weg was, stond Shadow voor de deur. Met zijn bekende “Ik wil naar binnen” blik. 

Eenmaal binnen struikel ik over Spot die om mijn benen draait. En Shadow die een speeltje pakt en daarmee rondjes gaat draven. Twee "kindertjes" die aandacht willen en dat allebei op hun eigen manier vragen (eisen?). Gelukkig heb ik wat geleerd van mijn moeder: “kindertjes die vragen worden overgeslagen”. Ik ga even rustig aan tafel zitten achter mijn laptopje en schrijf dit stukje, beide heren totaal negerend. Links een plof en rechts een plof. Twee zuchten. Rust in huize Husky Heren - zolang het duurt… 

Reebruine ogen

Hij ligt op een rolletje op zijn kussen, neus onder de staart. Moe na een dag vol avonturen, toch bewegen zijn oren nog heen en weer. Blijkbaar staat de ontvanger nog aan. Even gaan zijn reebruine kijkers open en kijken we elkaar aan. Oogcontact. Zo belangrijk voor de aap in mij, dit geeft mij een gevoel van verbintenis. Dan sluit hij ze weer. Voldaan? Gerustgesteld? Of omdat zijn neus hem nog vele malen adequater vertelt waar ik ben en wat ik doe? 

Hij gebruikt die ogen wel. Bijvoorbeeld om het eten van mijn bord te staren, om koekjes te bedelen en  knuffels te verzamelen. Kortom. hij zet ze in als krachtig wapen in de strijd om mijn aandacht. Ze zijn ook zo mooi: diep bruin en zacht. Om in te verdrinken. Levensgevaarlijk, zeker in combinatie met zijn zwarte witte masker en net iets te grote oren. Door zijn ogen zou je hem bijna al zijn streken vergeven. Bijna. Want soms is er ineens iets dat de andere kant laat zien van "Spotje dotje" 

Een tijdje geleden had hij een kras op zijn neus na een vechtpartij met broertje Shadow. Ik betrapte mij erop dat ik die keer op keer probeerde weg te poetsen. Vanwege de smet op het beeld? Of vanwege de smet op zijn blazoen? Niks softie, felle donder. Bereid om stevige discussie met zijn broer aan te gaan. Bereid om mij ondersteboven te trekken als hij een konijn ziet. Of een kat. Of een ree. 

Een vriendin van mij is geen 'hondenmens', maar die van mij vindt ze toch wel leuk. Die blaffen niet, springen niet, zijn zo lief. Spot deed haar smelten. Toen las ze mijn column “Bloedrood” en vroeg zich bezorgd af of ze nu echt agressief waren geworden. Stomverbaasd keek ik haar aan. Alle honden kunnen vechten. Die witte dingen in de bek zijn geen versiering en kunnen gebruikt worden. Door iedere hond. Elk puber heeft wel een keer mot, tenminste als er ballen aan zitten. En je kan veel van de heren zeggen, maar ballen hebben ze. 

Af en toe noem ik hem nog wel eens “Spotje dotje”. Zachtjes, zodat manlief het niet hoort. Het klopt niet meer. Spotje is een Spot geworden, een grote sterke hond.  Met leuke en soms minder leuke kanten. Geeft niet. Past prima bij mij; tenslotte ben ik zelf ook niet perfect., maar soms toch wel lief - net als hij.