Old and wise

Ik kwam op youtube een prachtig filmpje tegen met foto's uit het boek "Old and wise"  van  fotografe Jantien van Dam (video Old and Wise) en kon het niet laten ook mijn "Old and wise"  foto van Chenak te delen. Deze foto is gemaakt op de dag voor zijn overlijden op de bank achter ons huis. 

En ik kan het niet laten ook deze erbij te zetten: hij viel even later in slaap met z'n koppie over de rand. Ach, als je 14 bent (x7=98 jr..) heb je soms wat last van decorumverlies... 

Want de jong trotse koning was dit nooit overkomen! 

Alhoewel.. (en nee, dit was niet na een woest feest... )

Herinneringen aan Chenak en Janouk-deel 3: Einstein?!

Met een maand of zes raakt een pup zijn vrijbrief kwijt. De kleine cavia is inmiddels uitgegroeid tot een potige slungel. Potig in de zin van een en al poot. Waar hij zelf over struikelt. Met een grote mond en bijpassende honger. Chenak raakt het een beetje zat, zeker wanneer Janouk probeert hem aan zijn oren door de kamer te trekken. Tijd voor actie.

Het is slecht weer en tegen mijn gewoonte in geef ik de honden binnen eten. Janouk valt met “hoovercraft-snelheid”  aan op zijn bak. Chenak niet. Hij neemt een hapje en stapt achteruit, tegelijk mij een blik toewerpend die niet mis te verstaan is. “Kijk en luister, maar bemoei je er niet mee” straalt uit zijn ogen. Braaf doe ik een stapje naar achteren. 

Janouk is inmiddels uitgestofzuigerd en ziet een tweede bak met brokken. Jong en impulsief valt hij daarop aan. Met een explosieve grom-grauw vliegt Chenak er bovenop. Perplex stuift 'noukske piepend achteruit. Weer doet Chenak een paar stappen achteruit. Eeuwige optimist Janouk doet nog een poging. Zelfde resultaat. Hij druipt af en Chenak eet met smaak op zijn gemakt zijn eigen bak leeg. Voldoening uitstralend. 

Later lees ik in een boek dat honden leven in het nu en de consequenties van hun daden niet kunnen overzien en dus niet kunnen plannen. Toch legt Chenak hier de basis voor 10 jaar lang baknijdloos voeren. Een zegen die verwordt tot een vanzelfsprekenheid. Dankzij een hond die wel degelijk kan plannen en de consequenties van zijn acties overziet. Hebben wij weer: een hondse Einstein! We zullen op onze tellen moeten leren passen.

Herinneringen aan Chenak en Janouk - deel 2; Naar (t)huis!

Vandaag heeft hij alleen oog voor ons. Ondanks alle drukte om hem heen. Wij drinken met z'n allen binnen een kop koffie onder het oorverdovend lawaai van 7x4 puppenpoten op een oude houten vloer. Het vliegt van hot naar her en links naar rechts. Dan hangt er een pup aan je schoenveter, dan trekken er twee aan een tas van een ander nieuw baasjes. De veelgeplaagde vloer wordt om de haverklap ontdaan van weer een plasje of soms een poepje. Alle bezoek weet inmiddels de emmer met sop en mop te vinden. Als nieuwe hondenbaasjes-in-spe worden we overspoeld met tips van meer ervaren eigenaren. Die elkaar soms heerlijk tegenspreken. Telefoonnummers worden uitgewisseld, foto's gemaakt, beloftes om die op te sturen naar elkaar. Alles krioelt door elkaar maar buiten is er een hond die nog steeds alleen oog voor ons heeft. Hij negeert alle andere bezoek dat ook even in de kennels komt kijken. De radar heeft gelocked op ons, of meer nog, op Hans. Alsof Chenak weet dat hij mee mag. 

Ook een van de pups gaat met ons mee. De fokker heeft haar keuze gisteren nog bijgesteld en ik knik braaf dat dat vast een goed idee is. De zeven brammen sjezen nog steeds door het huis, vier zijn er vrijwel identiek. Ik houd ze absoluut niet uit elkaar en ben eerlijk gezegd een beetje overdonderd door het geheel. 

Dan is is het moment aangebroken dat we met onze gezinsuitbreiding naar huis gaan. Wij zijn met mijn auto, want in de ‘grote’ auto van Hans moet het hondenhok nog gemaakt. Achterbank plat en er past net een bench in, maar de instap is wat ongelukkig en scheef. We lopen naar de auto, klep open maar nog voor we Chenak een handje kunnen helpen is hij er al behendig ingesprongen en installeert hij zich in zijn bench. Zo, we kunnen! Op naar huis. Het straalt uit zijn porien. Voorin ligt pup Janouk knock out op mijn schoot.

Thuis gekomen doen we de honden in de kennel. Chenak doet een snelle ronde, springt op het nachthok en vertelt ons dat de geboden accommodatie naar zijn zin is. Dat klinkt als een warme ‘Whooorooogooororoo”, een van zijn vele geluiden. 
Dan springt hij enthousiast naar pup Janouk die een beetje schuchter rondsnuffelt. Piepend vliegt die de hoek in. Chenak, gentleman dat hij is, gaat onmiddellijk op zijn rug liggen om te laten zien dat hij helemaal niet eng is. Een vriendschap voor het leven is geboren. 

Later die dag doen we nog een eerste wandelingetje. Voor ons uit lopen Watt en Half Watt. Een plagerige uitdrukking van mijn moeder over onafscheidelijk wat komische duo's. Wikipedia leert trouwens dat dit de namen van een Deens komisch duo uit de jaren '20 waren. Nooit geweten. Maar goed, onze twee mannen vormen een prachtig gezicht, waarbij wij er nog ernstig aan moeten wennen dat deze twee mooie meneren dan nu dus echt bij ons horen. Met de korte rit van Enschede naar Lochem is een lange reis van jaren begonnen. 

De vijf meest waardevolle kerstcadeau's voor je hond

Onderstaand stuk is een vertaling van een blog van Patricia McConnell, een schrijfster en hondentrainster wiens boeken ik zeer de moeite waard vind. Ik heb toestemming van haar dit te posten en ze brengt de hartelijke groeten over, vooral aan de mensen die ze hier al eens heeft ontmoet op seminars ed.

De originele blogpost is te vinden op 
http://www.patriciamcconnell.com/theotherendoftheleash/the-five-things-our-dogs-want-for-christmas#comment-1564897 

Kauwbotten en lekker snacks zijn fijn, maar hier volgt een lijstje wat uw hond echt wil voor kerst

1) Duidelijkheid: onze honden leven met een stel ruimtewezens - wij. Het mag zo zijn dat ze van ons houden, maar een groot deel van hun leven brengen ze door in opperste verwarring. Honden leven tenslotte in een wereld waarin we tegen ze mopperen als ze poep eten, terwijl ze het ons zelf in zakjes zien doen om te bewaren voor later. We hebben soms wel 5 synoniemen voor 1 commando, veranderen de regels per dag en zeggen het ene met onze stem en het andere met ons lichaam. Het beste geschenk dat je je hond kan geven is om deze kerst jezelf af te vragen: hoe kan ik het leven eenduidiger - en daarmee gemakkelijker - voor mijn honden? Het maakt niet uit hoe goed we ook zijn voor onze honden, iedereen kan vast wel eens aandachtspuntje bedenken en de verwarring in  2014 minder maken. 
2 Ons geduld: Soms is op. Lijkt het uitverkocht. Echt niet meer te krijgen? In geen enkele kast meer te vinden? Ah, kijk maar eens achterin je klerenkast, achter die jeans bijvoorbeeld. Die jeans die eigenlijk niet meer past maar die er nog ligt te wachten tot je voldoende afgevallen bent om er weer in te kunnen (zie je wel dat je geduld hebt!). Het feit is, we profiteren allemaal van geduld als een "schone zaak". Geduldig blijven al steelt je Corgi ondanks een strak trainingsplan, dat je stap voor step gevolgd hebt,  nog steeds sokken uit de wasmand. Of als je Deens dog nog steeds zijn keutels precies middenop het tuinpad deponeert, precies daar waar het bezoek langs moet. En misschien nog wel het meest moeilijke: geduld met onszelf, omdat we ook niet perfect zijn. “Vergissing maken is menselijk, ze vergeven is goddelijk.”
3. Balans tussen rust en activiteiten. Net als wij zelf, hebben honden balans nodig tussen rust en activiteiten. Uiteraard verschilt deze balans van hond tot hond maar dag en nacht op de bank hangen is voor honden en mensen niet goed. (Behalve uiteraard voor zieken oid). Je vervelen is niet leuk en het is niet goed voor een dier dat uitdaging nodig heeft om lichaam en geest aan de gang te houden. Je hoeft niet te verwachten dat hij zijn VWO afmaakt of een hogeschool hond wordt. Wat ik bedoel is dat honden zich kunnen gaan vervelen, net als wij als we altijd in dezelfde tredmolen lopen en nergens over na hoeven te denken. Als het spannendste in moment van de dag wordt wanneer de voerbak gevuld wordt, heeft je hond misschien toch iets meer uitdaging nodig. Tegelijkertijd hebben honden rust nodig, tijd om de harde schijf leeg te maken. Welbeschouwd maken honden deel uit van een complex sociaal systeem dat niet het hunne is en dat toch ook uitermate verwarrend moet zijn voor ze. Het lijkt wel of je steeds vaker honden ziet die wel uitgeput lijken. Die tussen behendigheid, doggy-dance, hondenweide en dagopvang heen en weer geslingerd worden en nauwelijks de kans krijgen om even bij te komen en gewoon te ‘chillen’. Gelukkig zijn gaat over het vinden van balans, dus stel jezelf de vraag: hoe is de balans nou voor jou? En voor je hond? Moet er wat veranderen? 
4. Hulp bij het leren zich te beheersen; honden zijn net mensen - sommigen kunnen uitstekend met de uitdagingen van het leven omgaan met kalmte en zelfbeheersing, terwijl andere stuurloos ronddobberen op de golven Die laatste persoonlijkheid komt vaker voor dan de eerste en - net als wij - moeten honden leren hun emoties te beheersen zodat de boot niet omslaat. Iedereen kent wel een soortgelijk voorbeeld: een jong kind in een restaurant wordt woedend omdat zijn moeder zijn boterham in tweeën heeft gesneden in plaats van in vieren. Met rood aangelopen hoofd blijft hij maar krijsen “JE HEBT HEM IN TWEEEN GESNEDEN” terwijl de rest van het restaurant meewarig naar de moeder kijkt. Verbaast over hoe boos het jongetje is over zoiets simpels maar tegelijk je bedenkend dat er inderdaad een fase in het leven is dat zoiets simpels kon voelen alsof de wereld instortte. Van opgroeiende kinderen kinderen hopen en verwachten we dat ze leren omgaan met frustratie, teleurstelling, boosheid en angst, waarbij deze emoties tot hanteerbare proporties worden terug gebracht. Honden leren hetzelfde -of niet? Wie kent ze niet: honden die totaal flippen, net als dat krijsende jongetje, als ze weg gehaald worden bij een raam, of als ze niet naar een andere hond toe mogen. Honden krijsen niet, tenminste niet vaak, maar er zijn er wel  bij die omdraaien en bijten wanneer ze niet met hun frustratie om kunnen gaan. Hun helpen zich te leren beheersen en om te gaan met dergelijke emoties, is een misschien wel het meest waardevolle geschenk dat alleen wij ze kunnen geven
5. Spelen! Van die onzinnige, vrolijke momenten van pure gekkigheid, zonder eisen die eraan gesteld worden en waar niks er toe doet behalve lol hebben. Niet alle honden spelen op de manier die wij als “spel” definieren. Tootsie bijvoorbeeld (noot vd vertaler: de hond van de schrijfster, een ex-broodfok teefje) speelt nooit met voorwerpen. Daar snapte ze niets van. Maar zo af en toe gaat ze als een gek rondjes rennen in de tuin, nadat ze Willie (de Border Collie van de schrijfster) dat heeft zien doen met een speeltje in de bek. Ze (Tootsie) lijkt dan zo vrij en vrolijk en eindigt altijd door aan te komen rennen met een grijns van oor tot oor en een glinstering van pret in haar ogen. Uiteraard weten we niet precies wat er in haar hoofd om gaat op dat moment , maar wedden dat een groot deel samen gevat kan worden als “JOEPIEIIEIIEII”. Tootsie is een goede reminder voor ons om spel losjes te definiëren: al apporteert een hond geen balletjes, wil dat nog niet zeggen dat je niet samen kan spelen. Er zijn zo veel spelletjes die je samen kan spelen, zoals “kun je de stukjes worst vinden die ik in de schors van de boom verstopt heb?”. Tootsie gaat met mij mee op “schattenzoektocht”  waar we samen koekjes zoeken in gras of sneeuw. Dit jaar, verpak virtueel “spel”  voor je hond en breidt je arsenaal aan spelletjes uit. Je hoeft er niks voor te kopen, een beetje creativiteit en tijd is genoeg. Ik kan nog veel meer hierover schrijven, maar weet je wat? Het is tijd om met Tootsie en Willy te gaan spelen. 

Mede namens Trishia, de beste wensen voor 2014! 

Vrolijk kerstfeest

De husky heren wensen u een 'te gek' 2014

Herinneringen aan Chenak en Janouk: het begin.

Met een wat angstige blik zie ik Hans de weg aflopen met aan het uiteinde van de lijn een soort dansende Derwish. Het springt, sprint, trekt, gilt, spint, draait 180 graden in de lucht, landt gilt, springt, sprint, trekt etc.  
Wordt dat mijn hond? Moet ik daarmee gaan wandelen? En overeind blijven? Hans en de fokker verdwijnen uit zicht. Mijn ogen dwalen naar zeven bolletjes wol in een werpkist. Twee weken oud lijken de pups meer op cavia’s dan hondjes. Ze piepen ook als caviaatjes. Wordt een daarvan mijn hond? Het lijkt nu allemaal nog erg onwerkelijk.

Het begon allemaal een jaar daarvoor (1999), we wilden een mooie hond en gingen kijken bij deze Siberische husky fokker. We stapten uit in het donker en werden begroet door wolvengehuil. De lakmoesproef volgde later op de avond: hou houd ik mij staande als er twaalf enthousiastelingen op mij af komen. Blijkbaar slagen we voor de test want een jaar later komen we in aanmerking voor een puppy. 

Omdat we nogal eens een hele dag weg zijn, adviseert de fokker ons twee honden te nemen. Behalve een pup hebben ze ook nog een volwassen herplaatster voor ons. Tenminste, als we Chenak willen. Als puppy ging hij naar een gezin met ervaring met ‘normale’ honden maar na drie jaar haalde de fokker hem terug. Het ging niet. Hij sloopte de boel, poepte en plaste binnen en was grondig in de war. Na een jaar in  de roedel van de fokker gaat het al een stuk beter met hem, maar hij is teveel mensenhond om tevreden te zijn met een leven buiten in de groep. We mogen hem op proef hebben, op voorwaarde dat we hem niet los laten lopen. Dan gaat hij er namelijk vandoor en op jacht. Het is een prachtige hond, vrolijk, enthousiast en lief voor pups en we willen het proberen. Vandaag is de eerste wandeling. Over een week of zes mogen ze mee naar huis. De cavia en de derwisj. Oh jee… 

De husky heren op roedel tocht

Het leven van de husky heren gaat altijd niet over rozen. 

Spot is boos. Echt pissig. Hij ligt op de grond met zijn rug naar me toe. Welke misdaad ik begaan heb? Ik heb hem een halti omgedaan. Met een halfcheck. Zodat hij wel op mij moet letten en mijn niet meer als pingpongbal kan gebruiken in zijn gesprek over de omgeving. Nog te volgen? Nou, het was voor ons wel een eye opener. 

Er speelden al een poos een paar dingen in onze “roedel”. Tijdens het wandelen trokken de heren nogal aan de lijn, Spot vooral als hij wild rook of zag en als Hans met Shadow bij mij weg liep. Shadow sprong bijna uit zijn vel als hij een andere hond zag. Hij werd dan zo hyper en druk dat hij bijna niet bereikbaar was en ging frustratie happen. In de andere hond, in de lijn, in Spot of - als we pech hadden - in ons. Een heel snelle HAP en over, zo snel dat ik de eerste keer dacht dat ik door een daas gebeten werd. De tweede keer wist ik wel beter. Gelukkig gebeurde dat niet vaak, maar op sommige momenten was ik ook wel bang dat de honden elkaar in de haren zouden vliegen. Echt fijn is dat niet. 

Het was gewoon niet leuk meer om op stap te gaan naar nieuwe plekken of naar plaatsen met veel wild. Het ‘standaard rondje’ ging best aardig maar een lekkere zondagochtend-wandeling in het bos ontaardde regelmatig in een touwtrekwedstrijd vol frustratie aan beide kanten. Het meest irritante: soms ging het ook bijzonder goed. Zeker bij een-op-een wandelingen of de ommetjes op bekend terrein. Ook 1 van ons met twee honden gaat bij vlagen heel redelijk, maar gaan we met z’n vieren op stap naar nieuw terrein dan is het ‘feest’. Na elke wandeling begonnen ze elkaar te klieren, waarbij Shadow steeds op Spot ging rijden. Heel irritant. Dus trokken wij Shadow eraf en gaven hem op zijn kop. 

Tegen het -extreme- trekken van alles geprobeerd: stilstaan, achteruit lopen, belonen met en zonder clicker, extra lekker snoepjes die weer uitgetuft werden. Uleads, harnas met borstring en ten einde raad een gentle walker toen Spot vanwege zijn rugklachten twee weken niet mocht trekken. Op een gegeven moment ben ik 5 minuten midden op een pad blijven zitten tot ik weer aandacht had. Dacht ik.  

Maar een simpele oefening bij de trainer waar we nu verzeild zijn geraakt, leert ons dat ze wel aandacht voor ons hebben. Alsof ze ogen in hun achterhoofd hebben, reageren ze op elke beweging die wij maken. Die ogen in hun achterhoofd zijn trouwens hun neus. Feilloos ‘weten’ ze of ik mijn rechter of linkervoet beweeg. Alleen kiezen ze er niet altijd voor om gezellig samen op te lopen. Ze kiezen ervoor ons op niet zo zachte wijze aan ons duidelijk te maken wat ze willen: NU achter dat konijn aan, NU daar snuffelen, NU bij elkaar blijven. 

Ik snap er niks van in hun ogen en zij raken steeds gefrustreerder omdat ze toch mij moeten ‘volgen’. Want wie ben ik dat ik hun mag vertellen wat er wel en niet gebeurt. Ik ben ook zo’n raar wezen, nooit vang ik dat konijn, toch vul ik die bakken. Ik ben hun moeder niet, toch verwacht ik dat ze bij mij blijven, althans ik bepaal voor een groot deel waar ze lopen. Eigenlijk logisch dat ze niks van mij snappen en maar blijven vragen wat ik nu toch bedoel met dat lijntje? Want voor mij nog onbegrijpelijker: zijn ze los, dan is het Spot die mij in het oog houdt. Shadow gaat eigenlijk te ver weg als hij los is en laat zich totaal niet sturen; hij gaat dan naar iedere hond toe, hoe ver weg ook. 

Dus gaan we aan de slag met volgzaamheid vragen. Eerst alleen met een korte lijn, strak om ons middel en lopen maar. Geen aandacht aan hen besteden maar aandacht van hen eisen. Spot vindt het maar een raar spel, hij blijft staan en ik loop door. Nooit geweten dat 23 kg husky zo zwaar kan zijn. Als ik stop, vraag ik op een ‘hondse’ manier om een zit. Met de hand op de kont. Verrassend veel weerstand. Werk aan de winkel. Aan het einde van de sessie zijn we allevier doodmoe. Eigenlijk raar, zoveel hebben we niet gedaan. Wat heen en weer gelopen over een parkeerplaats. Heel veel theorie gehoord en interessante discussies gevoerd. Geleerd dat oerhonden meer moeite hebben om mensen en hun emoties te lezen, dat dat wel een 3-4 jaar kan duren voor ze je echt snappen. En dat het dus ook belangrijk is een taal te spreken die zij begrijpen. Waarbij je aspecten van gedrag van moeder naar pups overneemt om je eigen honden ervan te doordringen dat je het recht hebt om een bepaalde mate van gehoorzaamheid van ze te verwachten. Juist door hen te leren dat je hen ‘mag’ beperken, geeft dat meer mogelijkheden tot vrijheid. Tegenstrijdig? Op het eerste gezicht misschien wel, maar ook wel weer logisch. 

We leren dat honden leren met hun neus. Niet dat ze hun andere zintuigen niet gebruiken maar zoals wij leren dat bijvoorbeeld bepaalde gezichtsuitdrukkingen horen bij bepaalde emoties en wat dan gewenste sociale interactie is, leren honden dat bij bepaalde ‘geurbeelden’ emoties horen, en dat daar weer een bepaald visueel beeld bij hoort. Ik weet nog dat ik daar een keer een nogal pittige discussie met iemand over had omdat ik dagelijks merk dat mijn honden toch wel degelijk ook hun ogen gebruiken. Nu snap ik het beter: een hond leert dat een bepaalde geur bij dat konijn hoort, koppelt dat aan “yummie, lekker happie” koppelt daar en passant ook het beeld bij en kan dus ook gaan reageren op de vorm konijn alleen. Maar de eerste leerstappen gaan via de geur en worden al door de moeder in het nest voor een groot deel aangeleerd; sociaal leren dus. Een hond ruikt onze houding, associeert dat ook met bepaalde indrukken / emoties  en de geuren die daarmee verbonden zijn en leert ons ‘lezen’. Alleen Spot en Shadow hebben dat boek nog niet helemaal uit… zullen we maar zeggen. Wat aan beide kanten tot frustratie leidt. 

De tweede dag komt er een halster bij: halti gecombineerd met half-check. Deze laatste is zo ruim dat hij niet echt kan klemmen maar door de combinatie kan de halti ook geen extreme uitslagen maken. Veiliger dus dan een halti alleen en hondvriendelijke dan de enorme rukken aan de halsband of anti-trektuig. Natuurlijk vinden ze de druk op hun neus in het begin niet echt leuk. De reactie die het oproept zegt ook wat over de verhouding met de hond. Wijst de hond je af, dan kan hij alsnog zomaar flink gaat trekken. Wil de hond wel wat met jou, helpt het om de aandacht bij jou te houden. Controle zonder grote risico’s op verwondingen of blessures. Spot en Shadow vinden het niet erg als we ze omdoen maar protesteren in aanvang wel tegen de beperking die ze ervaren. Vooral Spot:  als hij niet mee wil lopen, steekt hij zijn neus in mijn knieholte, tussen mijn benen, kortom, probeert mij zo ver te krijgen dat dat DING weer eraf gaat. Leuk is dit niet. Het voelt geforceerd aan, ik eis wat van Spot. Dat hij zich naar mij voegt. Tot ik bedenk dat meneer dat wekenlang andersom ook gedaan heeft. Tot ik niet meer sliep ’s nachts van de pijn. Tot ik uit frustratie over zijn escapades zo boos en geïrriteerd werd dat ik manlief vroeg de lijn over te nemen uit angst dat ik hem wat aan zou doen. Want trekken aan de lijn is tot daar aan toe - tenslotte hebben we husky’s - maar er vol in beuken en blijven beuken, zelfs als ik stil sta, is toch echt wat anders. 

Later die dag laat ik ze zitten als er een kat oversteekt. Ze kijken, geïnteresseerd en alert. Maar blijven zitten. Wat een verademing. Shadow voelt dat ook zo. We zien hem ontspannen, hij hoeft niet zoveel meer. Niet van ons, maar ook niet van broederlief Spot die zijn broertje nogal eens voor zijn karretje spande. Echt apart, in dit weekend zien we soms echt een omkering van rollen: Shadow die zijn rust pakt, Spot die nu zijn eigen boontjes moet gaan doppen. 

We zijn nu ruim twee weken verder. Elke wandeling begint en eindigt met een stukje volgen: korte lijn, aan de halster. Tussenin langere lijn en vrijheid. Mits ze zich gedragen. Anders weer kort en evt even een zit vragen. Thuis ook oefenen. Voornaamste resultaat: rust en langere wandelingen. In huis en daarbuiten. En eindelijk minder last van mijn rug. 

Het rijden van Shadow op Spot is ook een stuk verminderd. De belangrijkste tip: er gebeurt zoveel in de onderlinge communicatie tussen honden, dat wij  het grootste deel missen. Al was het maar omdat we de geurentaal niet spreken. Zeker bij nestgenoten hebben ze vaak aan een “half woord” of moet ik zeggen “half vleugje”  genoeg. Dus is het advies: als wij bepaald gedrag niet acceptabel vinden, dan allebei op hun kop geven. Als Shad op Spot rijdt en Spot vindt dat gewoon goed, dan 10 tegen 1 dat Spot hem uitgedaagd of uitgenodigd heeft. De eerste avond dat ik dit toepas, zitten ze allebei op hun dikke billen verbouwereerd naar mij te kijken. Ik zie de wolkjes “Verrek, ze heeft het door?”  en het gedonder is in 1 keer over. Af en toe gebeurt het nu nog wel, maar veel minder en veel makkelijker te onderbreken. 

Nu we weten hoe onze mannen praten, kletsen ze ons ook de oren van het hoofd. Ongelofelijk hoeveel zich daar afspeelt. Voor mij ging er echt een wereld open over hondse communicatie. Een aantal zaken vallen nu op hun plek, ik begrijp mijn honden beter. Ik snap nu ook waarom operante conditionering niet voor alles werkt en waarom beloningen soms tegen je kunnen werken. Waar mijn intuïtieve weerstand tegen “Kalmerende signalen” vandaan komt: in mijn ogen nu een oversimplificatie van gedrag met een antropomorf sausje. Onze honden zijn veel subtieler en complexer dan daar wordt voorgedaan. De heren en wij snappen elkaar nu een stuk beter.

En tja, af en toe is Spot nog boos en weigert hij de halti. Hij is het nog niet helemaal eens met de gang van zaken. Maar meestal is hij gewoon een heerlijke eigenzinnige blije eikel. Het leven moet wel leuk blijven tenslotte…. 

Voor mee informatie check  http://www.deroedel.com (en de omgeving is er nog prachtig ook!)

Lang leve het tapetum lucidum

Ik wandel in het donker met de mannen door het bos. Ineens zie ik twee lichtjes in de berm. Ik steek over naar de andere kant en loop ogenschijnlijk rustig door. Van binnen zet ik mij schrap. Voorbereid op het momentum. E=MC2. Met de juiste versnelling kan 22 kg husky me al omver trekken, laat staan 44! 

We passeren De Plek Met de Lichtjes. Er wordt wat druk gedaan en gesnuffeld maar dan lopen ze toch nog redelijk netjes door. Ik ontspan en denk aan al die keren dat ik zulk soort "lichtjes" zag. Tijdens het steppen bijvoorbeeld, vijf paar op de akker. Of zittend op een muurtje een meter van het pad.

Lichtjes die geen lichtjes zijn. Het is de reflectie van mijn lamp op het netvlies van in dit geval een kat. Soms van een ree, paard of konijn. Het netvlies van deze dieren dat voorzien is van een extraatje, het tapetum lucidum. Dat zorgt ervoor dat zij beter zien in het donker. Tegelijkertijd dat ik hen nu beter zie. Zo ongelukken met mijn jagende meneren kan voorkomen, menig dier het leven reddend. Survival of the brightest.  Zou Darwin deze functie ook doorgrond hebben? 

Gratie

Soms zie ik het, vooral als hij los op het strand loopt. Gestrekte draf, neus vooruit, oortjes gespitst. op de achtergrond een strakblauwe lucht en een kalme zee. Hij ziet of ruikt iets dat zijn aandacht trekt. Doelbewust beweegt hij er naartoe. De intensiteit van zijn aandacht in tegenstrijd met de lichtvoetigheid van zijn gang. In het zand zijn nauwelijks pootafdrukjes te zien. “Born to run’ 

Ook de titel van een boek dat gaat over hoe de mens eigenlijk gebouwd is om hard te lopen. Maar als ik dan Shadow vergelijk met het jogploeteren van menig hobby loper, waag ik het toch dat te betwijfelen. Zelfs manlief, toch een talentvol loper, haalt het niet bij deze moeiteloze perfectie. Even later wordt duidelijk waar hij heen op weg was: een dode vis. Vol trots komt hij mij zijn prooi tonen en verorbert die vervolgens met smaak. Om hem een paar uur later weer uit te kotsen.  Een mens kan niet alles hebben.

Bloedrood

Augustus 2013. Een zaterdagavond, rust in huize husky heren. We drinken een glaasje wijn na het eten en manlief zet dat ongezien op het tafeltje naast de bank. Op de rand. Waar het niet blijft staan. Het kukelt om. Bovenop Spot.

Het kussen, de vloer, de muur, de hond zelf. Alles is rood. Hij lag rustig te slapen tot hij werd getroffen door een koude rode douche. Uiteraard schrik je daar dan van, als brave hond zijnde. Hij vliegt omhoog, rent een rondje door de  kamer, onder de tafel door en stuift de gang op om zich daar uit te gaan staan schudden. 

Treurig kijk ik naar mijn glanzende parketvloer, nu voorzien van een decoratief vlekkenpatroon. We zijn aan het verbouwen en deze zaterdag had ik besteed aan het zandvrij en toonbaar maken van de woonkamer.  Uiteraard lag Spot niet op zijn eigen waterbestendige hondenkussen maar op mijn vrijwel nieuwe tuinbank kussens. Witte kussens met een dun blauw streepje. Na jaren zoeken dit jaar eindelijk naar mijn zin gevonden. Ik zucht nog maar eens diep, recht mijn schouders en gooi ze zonder mopperen in de vuilcontainer. 

In gedachten ga ik terug naar de week ervoor. Op mijn hurken zit ik in de stoffige garage (alweer, de verbouwing) met Spot’s rode kop tussen mijn knien geklemd. Ik moet zijn oor inspecteren want daar loopt het bloed uit en ik twijfel of dit een nachtelijk bezoekje dierenarts gaat worden. 

Na een bezoekje aan vrienden kwamen we op een zondagavond laat thuis. Snel nog even de honden uitlaten. Bij terugkomst gaat het fout. Blijkbaar is het Spot deze avond niet gelukt om zijn kong te legen en nu wil Shadow dat wel even proberen. Spot vindt dat niet goed en ineens is er een echte vechtpartij aan de gang. 

Daar sta ik op de zandhopen waarin onze tuin sinds de verbouwing is veranderd, in het donker te proberen met een bezem twee honden uit elkaar te halen. Tanden blikkeren in het licht van mijn hoofdlamp, twee stel bloeddoorlopen ogen.

Met wat moeite weten man en ik allebei een halsband te pakken te krijgen. Trekken willen we niet, ze hebben allebei anderhonds oor in de bek, en hoewel ik altijd al een hond met flaporen heb willen hebben is dit daarvoor niet het moment. 

Op een gegeven moment gaan een fractie van een seconde de kaken van elkaar en met een scheurend geluid trekken we ze uit elkaar. Man verdwijnt met Shadow naar binnen, die nog een laatste vuile blik achterom werpt. Ik verdwijn dus met Spot de garage in. 

De schade lijkt gelukkig mee te vallen. Oren bloeden nu eenmaal snel en de hoeveelheid bloed inschatten doet iedereen verkeerd. Wetenschappelijk onderzocht zelfs: de meeste mensen schatten de hoeveelheid ongeveer tien keer te hoog in. Deze nacht slapen ze ieder gescheiden in de snel weer gemonteerde benches.

Behalve moe en ontdaan ben ik ook boos. Stelletje pubers! Shadow lijkt met name gewond aan zijn ego. Eenmaal in zijn bench heeft hij vreselijk medelijden met zichzelf en zit hartverscheurend te piepen. Nog eenmaal sleep ik mij uit bed om te kijken wat er is. "Even een beetje water drinken en nu ga je toch echt slapen jongen" heeft niet helemaal het gewenste effect. 

Elk kwartier  klinkt er nog een zielig huiltje, dat manlief uiteraard niet hoort. Na nog een uur val ik uiteindelijk toch in slaap. Duf als ik ben, doe ik de volgende ochtend dezelfde kleren als de avond ervoor aan en wandel de ochtendronde. Een hondenkennis die ook op stap is kijkt mij wat onderzoekend aan. Een paar uur later zie ik waarom:  mijn broek zit vol bloedvlekken. 

Gelukkig wist ik wel dat deze vlekken er wel weer uit gaan. Want een paar dagen geleden sneed ik wat onhandig een rol “kompleet vers vlees” open en kreeg een douche van bloed over me heen. Mijn handen, armen, t-shirt alles zat onder. Stinken! En ik wist zeker: als ik me met deze slachthuisgeur meldt in de slaapkamer, zijn we zo weer over op brokken. Maar met een douche met 'Unieke doucheschuim technologie op basis van Organische ingrediënten Zoete Amandelolie& Indiase Roos' en een was met “Ariel voor al uw hardnekkige vlekken” is dit alles zo weer weggepoetst.

Dat laatste geldt niet voor de wijn. Als ik de ochtend na het wijnincident zie ik dat aan de lijst van klussen het schilderen van de muur in de gang toegevoegd kan worden kan  ik een vloek niet onderdrukken. En toch, liever een glas wijn dan een vechtpartij per week.

Zomerzonden en nattigheid

Augustus 2013. De husky heren luieren zich door de warme hondsdagen van deze zomer. We houden ze bezig met een puzzeltje, een balletje maar het is overduidelijk geen vervanging voor een lekker stukje rennen. Deze avond zijn ze ongedurig. Ze voltooien de wandeling van links naar rechts en op de achterpoten. Het kan er ook nog iets mee te maken hebben dat we in de avondschemering onderweg konijnen, hazen en een kat zien.Thuis gekomen gaan ze met enige tegenzin hun nachthok in, ze zijn overduidelijk nog lang niet 'moe en aan bedje toe'. 

De volgende ochtend zien we daar de resultaten van. We zijn de garage aan het verbouwen en hun nachthok is nog niet helemaal klaar. In de tussentijd berg ik de fles met zalmolie op in een overgebleven bench in plaats van veilig buiten bereik op een plank. Op een of andere manier hebben ze die bench open gekregen en de fles vakkundig gedemonteerd. Gelukkig zat er niet zo heel veel meer in, maar genoeg om kussen en vloer te impregneren en een lekker geurtje te geven.

Zodra ik de deur open doen stuift Shadow (de hoofdverdachte) naar de poort en gaat daar zitten. We kijken elkaar aan en zuchten. Hoge nood door de laxerende werking van de olie? Het is zelfs nu al warm en benauwd, reden temeer om maar eerst te gaan wandelen en later te ontbijten. Gezien de energie van de avond tevoren gaan we naar het enige stukkie land waar onze heren veilig los kunnen. 

Achter een boomgaard  aan de Maas is een lange strook weiland. Het is net gemaaid, alleen langs de oever staat nog een strook hoog gras gemengd met onder andere brandnetels, distels en berenklauw, een barriere die mij met blote benen verre van het water houdt. Maar op enkele plekken kun je bij de oever raken. Omdat de heren niet echt van water houden, vormen Maas en zijarm een mooie barriere aan de ene kant. Tezamen met de konijnenbosjes op de kop van de dijk, maakt het dit stuk land voor ons tot een ideaal losloopgebied. Echt ver weg gaan ze niet en als we ze even kwijt zijn, we weten waar we ze kunnen vinden. Met hun neus in een konijnenhol. 

In de boomgaard zie je niet wat er op het weiland gaande is, maar op deze tijd van de dag verwachten we er niemand. Met een gevoel van “ga je in godsnaam even uitleven zonder ons moet te maken” gooien we halverwege de boomgaard de lijnen los. Als gekken stuiven ze er vandoor. Meestal schiet Shadow meteen rechtdoor de Maas in maar dit keer blijft de plons uit. De oorzaak blijkt een viswedstrijd. Meneer is op 'zijn' strandje gezellig op bezoek bij een visser,die dat niet zo tof vind. Met een welgemeende “Sorry” naar de visser en “Kom mee” naar de heren lopen we dan maar boven langs de dijk . De heren sjezen weer vol enthousiasme voor ons uit en komen terug en vliegen weg.

Als we voorbij de vissers zijn kuieren man en ik op het gemakje naar beneden. Shadow duikt het water in en zwemt wat heen en weer. We lopen door en zien Spot achter de graskraag verdwijnen en horen een hoop gesnater. Oeps, daar zat een eend. Gelukkig zien we het beestje wegvliegen maar we horen toch een kabaal, gesplutter en gesplat. Zo stel ik me een kudde olifanten in een poeltje voor. Spot probeert kennelijk achter de eend aan te gaan maar zwemmen lijkt hem niet helemaal gemakkelijk af te gaan.

Even later zien we voor ons uit een hond de bosjes in duiken. Druk in gesprek over huis, verbouwing, werk letten we niet echt op wie waar rondzwerft. Het zijn hectische weken geweest en we lopen slenterend bij te praten, blij dat de honden zichzelf nu even moe maken. Daarnaast is dit stuk niet kort gemaaid en we moeten opletten dat we niet in de brandnetels gaan staan. Even later komt een schim uit de Maas ons tegemoet. Als hij zit uitschud zie ik dat dat Shadow is. Mooi, het was dus inderdaad Spot die de bosjes in dook.

We lopen verder langs de bosjes maar zien niks bewegen. We lopen om het bosje heen, ook daar geen geen Spot. Ik roep en fluit, niks.... In de boomgaard dan, zich de buik rond etend aan kersen? Ook daar  niets te bekennen. Ik wordt een beetje zenuwachtig, vooral als ik in de verte ganzen hoor gakken. Tussen ons en de ganzen zit een diepe sloot. Spot zwom nooit... Hij zal nu toch niet? Is nu toch dat beruchte moment aangebroken van de husky die over de horizon verdwijnt? 

Met de gedacht beter een husky aan de lijn dan twee op de loop, doen we Shadow toch maar aan de riem en gaan we terug richting huis. Ik bedenk al plannen, tik de acties op mijn vingers af. Fiets halen, telefoon mee, eerst internet berichtjes plaatsen, vissers om hulp vragen, buurvrouw inschakelen... tot we ineens een wild gespetter horen. Welja! Daar beweegt het riet! Spot zit nog steeds in het water. Blijkbaar was hij het helemaal niet die de bosjes in dook. De eend zit er ook nog, telkens wegvliegend en landend, steeds net buiten bereik van Spot blijvend. Een pas-de-deux van hond en eend, die niet voor elkaar onderdoen in gebrek aan gratie. 

Een gevoel van opluchting maakt zich van ons meester en als we hem met vrolijke stem roepen, komt meneer aangestoven. Door en door nat, grijnzend van oor tot oor. Uiteraard schudt hij zich pas uit als hij bij ons is. Moegestreden laat hij zich netjes aanlijnen en met twee tevreden heren aanvaarden we de thuisreis. Eindelijk ontbijten we en de heren strekken zich tevreden uit. 

Het is inmiddels echt bloedbenauwd, de lucht betrekt en begint het waaien. Er komt een forse bui aan, het lijkt wel avond. Terwijl wij snel alles naar binnen halen en de  ramen en deuren sluiten, schiet Shadow steeds naar buiten om voor de poort te gaan zitten. Geirriteerd roep ik hem, is hij nou nog niet moe? Tot ik ineens weer aan de zalmolie denk. Oh je, hoge nood.. Snel trek ik een jas aan, pak een lijn en doe een schietgebedje dat het nog heel even droog blijft.Op het veldje om de hoek gaat Shadow uitgebreid staan te leuteren. Niks zalmolie, Maaswater! Tegelijkertijd gaan boven ook de sluizen open. We rennen terug naar huis maar de paar honderd meter zijn genoeg om  doorweekt te raken. Shadow heeft de oren in de nek en kijkt me vuil aan. Tja jong, jij moest plassen....

Echt waar?

Soms heb je van die verbazende nieuwsfeiten. Wist u bijvoorbeeld dat Orca's geen huisdieren zijn? En dat bericht komt net op het moment dat we onze vijver in willen gaan richten. Moeten we weer opnieuw gaan denken wat we erin willen. Het leek ons net zo leuk, wat van die zwartwitte visjes en nu blijken het roofdieren! Potentieel gevaarlijk dus voor onze honden en dat kan natuurlijk niet. 

Ook Shadow heeft een waarheid ontdekt; als je in het donker als een  blind paard achter een bal aangaat kun je nat gaan. Tenzij je een helmbasilisk bent (ook wel Jezus Christus hagedis genaamd) kun je niet op water lopen. Zelfs niet als het donker is. Gelukkig is de -nieuwe- vijver is in zoverre hond-proof dat ze er makkelijk in en uit kunnen. 

Trots!

Parmantig zit hij in de keuken op de grond. Billen strak op de grond, een blik in zijn ogen die zegt 'Ik Wil Dit.'

Die blik kennen we. Bijvoorbeeld als hij vind dat hij zijn piepballetje Terug Krijgt terwijl de piepjes ons de oren uit komen. Pal in beeld voor de tv kijkt hij het balletje uit mijn hand.
Shadow' bijnaam is de dikke zwarte, niet vanwege zijn omvang maar om zijn 'dikke nek'. Hij weet wat hij wil en aarzelt niet dat kenbaar te maken. Wij kunnen daar wel om lachen en wilen daar ook nog wel eens voor zwichten. Heel fout volgens menig opvoedkundig deskundige. 'Ja, je geeft ook teveel zijn zin, zo leert hij het nooit. ' Een klein stemmetje in mijn achterhoofd geeft ze gelijk. Zo leert hij niet dat nee nee is. Zo leert hij nooit zich te beheersen. Maar die Blik!

Dit keer is De Blik niet op mij gericht en ook niet op mijn vriend. Het is de kaas op de keukentafel. De kaas waarvan ik vergeten was dat hij er lag. Op hondneushoogte gepositioneerd. Shadow is de keuken in geslopen terwijl wij in de kamer zaten te eten en zit nu al minstens vijf minuten - een eeuwigheid voor mijn stukje ongeduld - de geitenkaas met wilde knoflook te hypnotiseren. Ik weet niet wat ik zie. De hond die als pup vanuit de tuin op de eettafel over de bank op de salontafel kwam springen kan zich dus wel beheersen. Heeft controle en discipline. Doet niet aan zelfbediening maar hoopt en wacht. Op mij? Of oefent hij zijn telekinetische talenten?

Hoe dan ook, de kaas is nog geheel intact. Dit moet gevierd worden. Met een knuffel die wat ongeduldig ontvangen wordt. En met een stuk geitenkaas uiteraard. Trots ben ik nu, op mijn mooie man.

Bekeuring.

Een zonnige zomerochtend. Ik voeg in de op snelweg. Het is zomervakantie en er rijdt bijna niemand.  De kap van mijn MG is open en  ik voel de wind in mijn haren. de motor loeit als ik het gaspedaal intrap. Zal ik?  De wijzer kruipt naar 120.. 130..140.  De 'dinky toy' zoals mijn autootje liefkozend heet laat niet merken dat hij er moeite mee heeft en stuurt strak om een tragere auto heen. Ik joel mee met Arethra Franklin en trap hem nog iets verder op zijn staart. We naderen de 150 en ik voel mij tegelijk onschendbaar en hoogst asociaal. Ik geniet. Ineens zie ik in mijn achteruitkijk spiegel een auto van de Rijkspolitie. Oeps. Niet te overdreven remmen nu. Ik voeg in op de rechter baan en laat mijn gas los en zak af naar ongeveer 120. Mijn hart klopt in mijn keel, maar ze rijden me voorbij.

Het is me ineens duidelijk: ik houd van snelheid waarbij je de limiet tart. Verrast over mezelf denk ik na over andere momenten van snelheid. Vroeger reed ik veel op een racefiets. Bergop vond ik erg vermoeiend, bergaf genoot ik van het opzoeken van de grens. Net iets harder dan ik eigenlijk durfde. Het moment dat ik de 72 km/uur haalde op twee 18mm bandjes staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Langlaufcursus: door gebrek aan techniek zit ik in de beginnersgroep. We moeten dalen en een bochtje 'stappen', een techniek om je snelheid zoveel mogelijk vast te houden. Als snelste van de groep sjees ik de bocht door, me ternauwernood staande houdend. Aan de verbaasde instructeur leg ik uit hoe dat komt;  doordat we met onze honden langlaufen.

En ineens realiseer ik me dat het ons bindt, die liefde voor snelheid.
Chenak is een paar keer ontsnapt bij de start van steppen of skien. Als wij volgens meneer niet snel genoeg klaar waren om te gaan, schoot hij uit zijn harnas en ging er in volle vaart vandoor, ons achterlatend met het hart in de keel. Om een paar minuten later terug te komen banjeren met een grote grijns op zijn kop.
Nog meer beelden schieten door mijn hoofd: Janouk doet een wedstrijdje met Hans bergaf, tong een kilometer uit zijn bek, plezier spetterend uit zijn ogen. Onze zorgelijke, onzekere hond bloeide op in volle vaart. 

Hardlopen met puppies Shadow en Spot: Hans voor mij uit, twee puppen, drie turven hoog,  sjezen los mee door het bos en wijken niet van zijn hielen zolang hij rent. Ik erachteraan met Janouk. Op de toppen van mijn kunnen haal ik Hans in en naadloos schakelen de pups over naar mijn hakken. Het is duidelijk, de snelste is de leukste! 
Trektocht in Noorwegen: we traverseren op ski's langs een berghelling. Het spoor is slecht, hobbelig en ijzig en het gaat niet zo vlot. We breken steeds door de sneeuwkorst waardoor het meer ploeteren dan glijden is. De heren lopen los, op dit soort terrein hebben we meer last van hun trekken dan dat we er baat bij hebben. Ze snuffelen aan elandsporen en dwalen steeds verder af Tot we gaan dalen. We winnen aan snelheid en gaan over op Alpiene stijl, bochtjes draaiend naar beneden. Ineens twee pretbekkies naast me. Eindelijk gaan we in een beetje een fatsoenlijk tempo, vinden de heren, en ineens zijn we vele malen interessanter. 

De politie auto draait de snelweg af en voorzichtig geef ik wat gas bij. Nu snap ik waarom  ik mijn degelijke Duitse bak ingeruild heb voor dit onbetrouwbare Engelse cabrio'tje. Maar ook waarom ik stiekum een beetje naar het einde van de zomer verlang. Want als de temperaturen onder de 15 graden zakken en druileriger herfstochtenden hun intrede doen, wacht een nieuwe uitdaging. De MG gaat op stal, de step komt er weer uit. Ik ga het bos in, stuiterend over boomwortels achter twee gekke husky heren. Nooit precies van tevoren wetend wat er gaat gebeuren.  Met twee dogpower racen we door het bos, een grote grijns op al onze gezichten en ook nog eens zonder risico op een snelheidsbekeuring. Laat die herfst en winter maar weer komen!