Wat een wandeling ...

Geratel in de wasmachine. Ik bedenk met dat ik vergeten ben de penningen van de halsband van Shadow te halen. Hopelijk overleven ze de wasbeurt. Echt druk kan ik me er niet over maken. Spot staat voor me te dansen want na broederlief vindt hij dat het nu zijn beurt is voor een ommetje. Ik stel hem teleur. Eerst effe zitten met een kop thee, want het was me het wandelingetje wel weer. 

Ik plof op mijn stoel en doe verslag aan manlief. Meestal is wandelen met Shadow een feestje. Het is onze eerste husky die hele stukken van de wandeling gezellig naast (!) je loopt en hij geniet van wat werken onderweg, inclusief gehoorzaamheidsoefeningen. Volgens een goede vriendin is hij een herder vermomt als husky. Dat is misschien wat overdreven maar ik vind de afwisseling van een hond die geniet van werken onderweg ten opzicht van een hond die door het landschap sleurt achter vermeende konijnen aan (Spot) best leuk. 

Shadow met Roze Bever

Ik besluit met Shadow naar de Maas te lopen. Daar is een “vergeten veld” dat we meestal geheel tot onze eigen beschikking hebben en waar we lekker kunnen trainen. Helaas loopt er nu net voor ons iemand heen met twee andere honden, waarvan ik vermoed dat het geen vrienden zijn van Shadow. Ach, denk ik, ik kan hier op ’t veld ook wel met het geheime wapen aan de gang, ik doe Shadow wel aan de lange lijn. We hebben een nieuwe apporteer/verstop speel. Zijn vorige grote liefde, de Roze Bever begint te slijten en is ook wat onhandig voor wat ik van plan ben. Namelijk leren apporteren uit het water.

We hebben net thuis even getest en Shadow vindt de Paarse-bal-met-piep-aan-trektouw-met-handvat ook geweldig.

Ik tover Paarse Bal tevoorschijn en slinger hem met mijn gebruikelijke onhandigheid ergens het veld in. Iets verder weg dan de lijn lang is. Die laat ik maar vallen. Te laat bemerk ik dat die lijn om mijn enkel zit. De lijn met rubberen anti-slip die toch wel wat schuurt. AU. Juist die ochtend had ik nog flink op manlief gemopperd dat hij op moest letten met die stomme flexi omdat ik bijna een mooie lijnschuurplek in mijn knieholte had. Nu bezorg ik mezelf een prachtig ring rond mijn enkel. En ik kan echt niemand anders de schuld geven… Terwijl ik hupsend op 1 been de schade inspecteer, komt Shadow vrolijk terugbanjeren met Paarse Bal triomfantelijk in de bek. Een beetje als een boer met kiespijn beloon ik hem uitgebreid.

Even verderop lopen we een boomgaard in. Ik leg Shadow vast en loop een kort spoor, speel aan het einde verstopt. Speurneus vindt hem met gemak. Dat doen we nog een paar keer. Dit had hij even nodig, een paar snelle successen nadat zijn laatste officiele speurles te moeilijk was en hij even afhaakte. We ontdekken nog een leuk spel: de Paarse Bal over de sloot laten vliegen. Alleen als die door mijn onhandigheid middenin de brandnetels vliegt, kijkt hij me vuil aan. Heeeeel omzichtig vist hij hem er tussenuit. 

Mijn pit-husky

Met een omweg komen we alsnog op ons veld aan de Maas. Nu weer heerlijk leeg en verlaten en net gemaaid. Geen eendjes in de buurt dus meneer kan lekker even los. We spelen met de Paarse Bal die ook een leuke trekspeel is. Zelfs een “af en blijf” terwijl ik de speel verstop lukt! Zijn eerste echte "zoekapport" zonder lijn is een feit. 

Nu wacht ons nog het waterapport. Een paar weken geleden heeft hij voor het eerst zijn Roze Bever uit de Maas gevist maar toen kreeg ik die niet meer terug. Ik was maar een Eng Mens dat zijn speel in het Gevaarlijke Water deed belanden. 

Omdat ik mijn meneer een beetje ken, bevestig ik voor alle zekerheid bevestig een touw aan Paarse Bal zodat ik straks niet zelf het water in hoef ter redding. Maar zowaar, hij vindt het leuk! Steeds verder gooi ik hem weg. Het grote voordeel vind ik dat hij hier wel moe van wordt maar dat het veel minder belastend is voor zijn gewrichten omdat hij niet abrupt hoeft te remmen. 

(dit dus, mijn enthousiasteling in de bocht: https://youtu.be/C0e0fSG9Gkw )

Na een keer of 4 vind ik het mooi. Stoppen als het goed gaat is bij hem wel belangrijk om de motivatie erin te houden. Hij kijkt me nog even hoopvol aan maar besluit dan lekker te gaan struinen. Langs de oever is hij even uit zicht. Ik roep hem en hij komt aandraven. Wat is hij vies? Gestruikeld of uitgegleden in de modder, denk ik naïef. Maar als hij dichterbij komt wordt de verschrikkelijke waarheid duidelijk. Hij heeft gerold. In een dode vis die in de plakkerige modder lag. Een smakelijke mengsel van vettige klei en dood beest zit op halsband, harnas en vacht. De lucht doet me kokhalzen.  

Ik probeer hem met een pluk gras was schoon te wrijven met als enig resultaat dat mijn handen nu ook onder zitten. Dan maar weer het water in. Ik gooi Paarse Bal nu zodanig ver dat hij echt moet zwemmen en gelukkig doet hij dat. Daarna schud hij zich naast mij lekker uit maar een deel van de drek is weg. Tijd om naar huis te gaan, op naar sop en sproeier. Shadow kuiert vrolijk naast mij voort, van mij mag hij nu wat verder weg lopen. Een husky die volgt heeft toch zo zijn nadelen. 

Thuis gekomen wacht Shadow een verrassing: zeepsop en een koude douche. Meneer ondergaat het vrij gelaten. Maar ook met afwasmiddel krijg ik de lucht nog niet helemaal weg. Uiteraard moet meneer zich nog even precies naast mij uitschudden zodat ik ook een douche krijg. Dan volgt afdrogen en de waterblazer, waar hij heerlijk van kan genieten. 

Vervolgens mag ik het andere mannetje mee uit nemen, eten geven, kleren, halsband, harnas en handdoek in de wasmachine doen. 

Na al deze activiteiten stap ik met een zucht stap onder een warme douche. Lavendelgeur doucheschuim moet helpen de geur uit mijn neus te krijgen. Bijt nog even op mijn tanden en poets ik mijn eigen schaafplek even goed uit. Au. Dan kan eindelijk de relaxte zondagavond beginnen. Gelukkig is de vriendin die komt eten snotverkouden. Want er hangt nog steeds een wat apart aroma rond de zwarte meneer. 

Perfecte imperfectie

Bij de camping is de receptie in de kroeg. De lucht is om te snijden: een mengeling van geknoeid bier, bezwete lijven en oververhit overjarig frituurvet. Ik moet mijn door de stamgasten heen wringen op een formulier van heb-ik-jou-daar in ontvangst te nemen om aan te geven dat we 1 nachtje willen blijven. Maar oververhit en bezweet als we waren werden we gastvrij ontvangen, we moesten van de madam eerst maar eens een plekske zoeken en dan kwam de rest later wel. 

In de douche kijk in naar boven tussen de kieren door op de elektriciteitsleidingen. Dit voldoet niet aan de Nederlandse regels. De toiletten op het trekkersveld zijn in een gammele keet. Een van de wastafels loopt nauwelijks leeg. Warm water ontbreekt waardoor ik met koud water probeer de stampot restanten uit mijn pannetje te wrijven. 

Maar het geeft allemaal niks. Want de sfeer is gemoedelijk. De Ourthe kabbelt langs. Het ruikt naar houtvuur en bos. 

Als we de volgende ochtend op pad gaan komen we meteen voor een dilemma; de doorgang onder het spoor heeft meer weg van een “duiker” dan van een “tunneltje”. Er staat een laag water in van zeker 30 cm. Nat water. Koud water. 

Ik kijk naar mijn voeten, gehuld in lichtgewicht schoeisel, type Vibram five fingers. Lekker luchtig lopen maar dit wordt wel een erg natte en koude start. Het alternatief is naar boven klimmen en het spoor oversteken. Ik houd de honden vast en manlief gaat op verkenning. Even later staat hij aan de andere kant van de tunnel. Zijn oordeel: “goed te doen maar niet veilig met hond”. 

Een voor een stuur ik de honden op hem af. Uiteraard lopen ze hem even voorbij en doen een paar ererondes maar ze melden zich toch snel present. Ik klim omhoog naar het spoor, kijk even goed naar links en naar rechts en steek snel over. Aan de overkant slaak ik stiekum toch even een zucht van opluchting. Moeilijk was het niet maar het was toch even spannend. In Nederland zouden hier hekken staan. En borden. Net als bij de hoge steile rotsen aan het begin van onze tocht. Gniffelend lopen we daar langs bedenkend hoe schokkende dit voor de gemiddelde Amerikaan moet zijn. Er staan niet eens borden met disclaimers in geval van ongeval. 

Dit is nou net de reden dat we zo graag in de Ardennen komen. Gemoedelijk. Niet perfect. Eigen verantwoordelijkheid om de zaken goed te laten verlopen. Gaandeweg onze tocht vraag ik mij af waarom ik in de rest van mijn leven de neiging heb om de lat zo hoog te leggen. Te streven niet naar goed maar naar excellent. Alsof er continu iemand over mijn schouder meekijkt en een oordeel velt. Terwijl ik hier de humor inzie van "net niet" en geniet van "als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat". 
Ik maak ons stampotje klaar en doe er teveel water bij. Gniffelend dopen we het om tot maaltijd soep. Het smaakt toch.
Genietend van de dag, ons kampement, de honden en manlief om mij heen, neem ik mij heilig voor dit gevoel mee naar huis te nemen en te koesteren. Goed genoeg is goed genoeg. Imperfectie heeft charme. 

Waarom? Nou daarom!

Voet voor voet stap ik naar boven. Ik hijg. Stop even om met een heup-schouder-zwiep mijn rugzak een fractie te verplaatsen. Even de druk van de schouderbanden die beginnen te knellen. Deze helling moet we nog op, stukje afdalen aan de andere kant en hopen op een vlak stukje grond en stromend water. Hoe ver precies nog? Geen idee. Over stromend water gesproken; in de verte rolt de donder. Indrukwekkende wolkenpartijen verzamelen zich aan de overkant van het dal en ik hoop van harte dat ze daar blijven.

Wij volgen de GR509 van Pontarlier richting Les Rousses door het middelgebergte van de Jura. Bewoond gebied. Dorpjes genoeg, met winkeltjes, gites en hotels. De afstanden zijn niet groot, de toppen niet woest en ledig. We doen een hele dag over een afstand die we met de auto in een half uurtje afgelegd hadden. Om dit landschap te zien, hoef ik er er niet doorheen te lopen. 

Wil ik het wel lopend, zou het ook kunnen met de helft van het gewicht als we zouden kiezen voor een tocht van hotel naar hotel. Ik heb een goedgevulde bankrekening, dat is het probleem niet. En toch, ik loop hier te sjouwen en geniet.

Maar waarom doe ik dit? Waarom wil ik dit, heb ik het nodig, waarom waardeer ik het in andere mensen als ze het ook doen?' Die vraag spookt door mijn hoofd naar aanleiding van een pittige discussie met een vriendin over reizen en risico's. Over waarom je ergens heen wil. Wat je daar zoekt.

De kilo’s op mijn rug zijn wat we de komende week nodig hebben. Niks meer en niks minder. Zorgvuldig uitgezocht. De keuze bij het pakken is :’heb ik dit nodig en ben ik bereid ervoor in zweet te betalen'. Want ik moet het zelf meesjouwen. Het geeft een zekere rust in mijn hoofd; hier moet ik het dus mee doen.

Datzelfde geldt voor de route: op de kaart of op de foto's kan het er nog zo mooi uitzien, je moet het doen met wat je voor je voeten krijgt. Ook als dat betekent dat het tegenvalt. Zoals de eerste etappe die een rare bocht maakt pittig omhoog naar een kasteel dat we niet bekijken en glibberstijl weer omlaag naar bijna dezelfde plek. We mopperen om de “inspanning voor niks”. Om vervolgens een beetje schaapachtig te concluderen dat we misschien ook even het kasteel hadden kunnen bekijken. Tenslotte hebben we geen haast. 

De haast discussie duikt ook weer op als we naar de dreigende lucht boven het weer waar we langs gaan lopen. Ik wil rustig een foto maken, manlief dringt aan op doorlopen. “Gaan we nat worden dan?” vraag ik poeslief. Manlief zegt dat niet te weten. En hoe laat al helemaal niet. Nou, dan maakt de pauze voor de foto ook niet uit. We hebben het toch niet in de hand. 

Of  neem de dag dat we aankomen in Mouthe. De bron van de Doubs is prachtig, de zon komt zowaar door en dampend kijken we naar waterspreeuwen die hun jong voeren. Mooi! Maar dan begint het weer te regenen en onze tentstok is de dag ervoor gebroken. We besluiten onszelf te trakteren op een gite. Maar die zijn dicht of zogenaamd vol. Het dorp is lelijk. De regen blijft vallen. Dan toch maar kamperen.  We sjouwen 2 kilometer terug over een drukke weg naar een camping die niet meer blijkt te bestaan. We worden in de zeik genomen door een Fransman als we vragen waar we wel zouden kunnen slapen. 

Om dan het hoofd hoog te houden en de lol erin is even lastig. Toch is het een goede oefening. Want je hebt het te doen met wat er is, je moet er zelf wat van maken. 

We repareren de stok, kamperen pal naast de bron van de Doubs en worden beloond met een prachtige zonnige avond. 

Gaandeweg went mijn lijf weer aan de inspanning en krijg ik lol in mijn eigen kracht. Als we een dag zonder rugzak lopen vlieg ik voor mijn gevoel de berg op. Hoe moeilijker het pad, hoe leuker ik het vind. Asfalt vind ik echt dodelijk saai om op te lopen, mijn voeten doen zeer en ik ga mopperen. Op asfalt wil ik iets met wielen: een fiets of een auto. Weer wat geleerd over mezelf. 

Volgende keer gaan we weer moeilijker terrein opzoeken, met iets meer uitdaging, minder asfalt en meer hoogtemeters. De kilo’s waren precies goed. Ik weet weer hoe het moet: op mezelf aangewezen zijn, flexibel blijven en genieten van wat zich aandient. Of dat nou leuk of minder leuk is. Want je moet het er gewoon mee doen als je op trekking bent en dat is leuk. Ook als het tegenzit, want dan zit de lol in het overwinnen van tegenslagen. Oftewel: “when the going gets tough, the tough get going” 

I Norge Rondane 2016 - Dag 'nakje en 'noukje

We hebben een luierdag vandaag. Beter gezegd: mijn been- en bilspieren zijn in staking na twee dagen intensief langlaufen. Vreemde gewaarwording dat mijn linkerbeen hulp van mijn handen nodig heeft om de drempel van de badkamer te trotseren. We blijven vandaag op onze berg, wandelen met de heren, en lezen boeken op de bank, genietend van het uitzicht op de bergen. Of ze nu wit afsteken tegen een strakblauwe lucht, omhuld worden door zachtprijze wolkenflarden waardoor berg en hemel in elkaar overgaan of rozerood kleuren in het avondlicht, ze blijven iets magisch houden. 

De bergen van Rondane - foto 2010

Deze avond is de lucht een onwaarschijnlijke kleur. Roze gemengd met violet en blauw. Het is een niet te omschrijven kleur die voelt als koude oneindigheid en verstilde vorst. Er lijkt zich bijna een boog in af te tekenen. Ik maak foto's maar betwijfel of dit over gaat komen. Minutenlang sta ik te kijken. Diepe stilte daalt om ons neer. 

Als grijs de overhand neemt en de avond valt, gaan we weer naar binnen. Lekker eten, glaasje wijn, vuur in de kachel, goed boek. Lui genieten. Tegen tienen hijs ik me onder mijn dekentje vandaan. De heren zullen toch nog even naar buiten moeten, hoewel ze zelf nog niet echt staan te stuiteren, getuige de ietwat lodderige blikken op mijn activiteiten.  Het nadeel van wintervakanties is dat het zoveel werk is om je weer in die warme kleren te hijsen voor je de deur uit gaat. Zeker als je spieren niet meewerken. Vermoeiend hoor. 

Ik lijn de mannen aan en stap naar buiten. De koude lucht slaat in mijn gezicht en ik ril. Brr. Slof het hellinkje af naar de weg. Kijk op. En vloek hartgrondig. Het Noorderlicht! 

Zomaar, hier, boven de bergen voor ons huis. En we hadden er niks van gemerkt. Als we voor de honden niet naar buiten hadden gehoeven, hadden we dit zomaar gemist. 

Ik sta met open mond en stomheid geslagen te kijken. Een band groen licht pulseert, verdwijnt, zwelt weer aan. Daar nog een vlam. Nog indrukwekkender omdat het zo stil is. Groen licht in de vorm van een regenboog. 

Ik schiet vol. ik kan er niks aan doen. Dit is zo mooi. Ik moet namelijk denken aan het prachtige verhaal van Andre Demarchant, "Silver Harness". Siberische husky Tookla gaat dood, maar wordt opgehaald door haar oude maatje. Samen gaan ze naar het land ten noorden van de regenboogbrug, waar ze eindeloos en pijnvrij samen kunnen rennen. Ze krijgt een zilveren harnas om. En dat is het Noorderlicht: geesten van husky's die samen rennen in de sneeuw, gehuld in zilveren harnassen. (http://everythinghusky.com/features/silver_harness.html voor het hele verhaal)

Zes jaar geleden waren we voor het laatst met de onze vorige honden in Noorwegen. In Rondane. Met uitzicht op deze zelfde bergen. En ik weet het zeker: dit Noorderlicht, het zijn Chenak en Janouk die nog even gedag komen zeggen.

2010- op trektocht met Chenak en Janouk. Toevallige ontmoeting met 3 Rotterdamse brandweermannen 

Chenak in de bergen van Rondane. De enige foto van hem onderweg. Gek is dat: de eerste reizen maakten we veel foto's van ze, maar op deze bijna geen. 

Ardennen - back to basic

Op stap in het bos, de mannen fier met hun rugzakken

Met enige moeite hijs ik mij uit mijn bed, strompel naar het raam, sluit het en doe de gordijnen dicht. Het belooft opnieuw een warme dag te worden vandaag. Voorzichtig rek ik mij uit. Op jacht naar een schone onderbroek op 't wasrek, breek ik mijn nek bijna over de kampeerspullen die nog her en der in de logeerkamer verspreid liggen. Het ziet eruit alsof er een bom is ontploft in een buitensportzaak. Mooi zo. Ik glimlach innig tevreden. 
De afgelopen twee dagen trokken we met de huskyheren door de Ardennen. Hemelvaart, mooi weer, meivakantie, weekenddienst dus maar twee dagen vrij i.p.v. van vier, eigenlijk een verjaardagsfeestje. Allerlei redenen om niet te gaan. We gingen toch.  

In twee dagen wandelden we van Tilff naar Barvaux. 50 kilometer met weinig vlaktemeters. Ik liep met Spot. Een husky die een rugzak reden vindt om heel hard te werken en dus acuut in de sleurstand gaat. Godzijdank begonnen we bergop en dan is dat niet zo heel erg. Na een uurtje of twee wordt hij wel moe en gaat het wat makkelijker allemaal. Ik krijg zo wel wat extra krachttraining - en spierpijn.

De Ourthe vallei heet een van de drukste gebieden van de Ardennen te zijn. Eenmaal buiten de dorpjes merken we daar weinig van. De enkele wandelaar of mountainbiker die we tegen komen groet vriendelijk. Ze hebben zelfs zelfs tijd voor een praatje. Echt alles is beter in Belgie. 

De Ourthe houdt ons de hele weg gezelschap

Spot doet aan modderkoeling

Het enige wat tegenvalt is dat de bakkers op Hemelvaartsdag dicht zijn. Dus lunchen we onder de bomen met hardkeks en gedroogde worstjes. Ach, dat versterkt het trekking gevoel en roept herinneringen op aan barre tochten in Schotland en avonturen in de Alpen. 

Uitzicht vanaf de Roche des Falcon

Als het in de loop van de middag warmer wordt, beloven we onszelf een terras met koud bier in het eerstvolgende dorp. Dat blijkt ondergedompeld in het jaarlijkse grote dorpsfeest. Inclusief valse muziek, kraampjes met rommel (en zonder sandwiches), overvolle terrasstoelen en bier in plastic glazen. Dronken schreeuwers en drukte alom maken het contrast met de stilte der bossen compleet.  
We eindigen om de hoek van de drukte, op de stoep van de gesloten supermarkt met een appeltaartje van de bakker en een koud blikje IceTea. De suikers weer aangevuld gaan we gniffelend weer op pad. Hebben wij weer dat we net in dit dorp uitkomen! 

Langzaam worden de benen en de pootjes moe. Het volgende dorp heeft een camping en we weten niet waar we een bivakplek zullen vinden. We banen ons een weg langs velden voor sleurhutten en kampementen met houtvuren en transistors, tot we helemaal aan het einde een plekje vinden voor onze bivakzakjes en onze “tarp”. 

Ons "kampement" 

We deden dit keer aan grammenjagen en hebben geen tent bij ons. Even voel ik me ongemakkelijk en vervelend. Ik zie niet hoe dat afdakje opgehangen moet worden en wat als ...  Diep ademhalen en gaan rotten is dan het devies. Als we met wat fantasie en stokken een keurig afdak gefabriekt hebben en ik op mijn matjes een stamppot in elkaar aan het draaien ben, vind ik het eigenlijk wel stoer. En voel ik me intens gelukkig. Dit is wat ik ben: graag buiten, beetje primitief, genietend van gewone dingen die ineens voelen als luxe. Zoals dat leesboekje dat ik er toch nog bij had gepropt. Oh, zegt manlief, nou weet ik waarom je de grootste rugzak meenam! 

Met goede bewaking 

 

Hoewel... (Na goed wandelen is het goed zzzzlapen 

Roze wolk!

Ik houd niet van roze. Nooit gedaan ook. Toen ik op kamers ging kreeg ik van mijn oudere zus met sinterklaas een glazen theepot met roze deksel, met twee roze bekers en een roze theelichtje. Trots en blij met het eerste deel van mijn eigen 'uitzet'. Maar waarom nou roze, dat past niet bij mij! 

Shadow arresteert de roze bever.

Altijd mijd ik roze kleding. Mopper tegen manlief over die stomme producenten van sportkleren die "altijd weer denken dat vrouwen roze willen". Ik wil gewoon andere frisse vrolijke kleuren. Blauw bijvoorbeeld. 

Ineens sta ik in een winkel in Noorwegen een paar handschoenen te passen. Roze. Knalroze. Fluorescerend bijna. En ik ben verliefd. Hoewel de grijs-zwarte variant eigenlijk beter zit wil ik toch deze hebben! Ik verwonder me over mezelf. Sinds wanneer houd ik van roze? En waarom eigenlijk? 

Hebbes - Happy hond! 

Het begon denk ik een jaar of twee geleden, een beetje sluipend. Met een roze pluche konijn voor Shadow. Gevolgd door een knalroze, piepende bever. Een shawl van Desigual met felle kleuren inclusief roze bloemen. Mijn de klompen voor in de tuin. Niet praktisch donkerblauw maar knalroze. 
Oh ja, het knalroze hardloop shirt dat ik ooit per ongeluk via internet kocht en wat lang onderin de kast lag, is weer boven komen drijven. Ik loop er graag in tegenwoordig.  Want die grijze shirts zijn zo saai. Net als die donkerblauwe klompen. En die grijze handschoenen. Ik wil niet saai zijn. En nog een beetje meisjesachtig? Uhoh. Midlifecrisis!

Ik doe de handschoenen weer uit. Hang ze terug. Loop naar manlief die aan de andere kant van de winkel naar langlaufstokken staat te kijken. Zeg dat ik een paar



knalroze handschoenen wil kopen. Ok? "Als ze lekker zitten, vooral doen" antwoordt hij diplomatiek. Hij oogt niet diep geschokt of verontrust. 

Ik loop terug richting het handschoenenrek. Onderweg bekijk ik mezelf kristisch in de spiegel Er zijn wat rimpels bij gekomen de laatste jaren. En wallen. Vooral die. Het was een taaie natte winter. Weinig vrolijks aan. Zorgen op het werk en over vrienden en familie. Ik ben moe en niet fit. Fitter worden kost me ook steeds meer moeite. Daaraan merk ik eigenlijk het beste dat ik geen twintig meer ben. Ik neem mij voor deze vakantie daarin weer een stap te maken. Niet zo moeilijk met mijn meest geliefde sport; langlaufen. Twee weken spelen in de sneeuw zouden moeten helpen. Maar daarvoor heb ik dus nieuwe handschoenen nodig. 

Therese Johaug. Dus. 

Ik bedenk nog een belangrijk koop-argument. Ze zijn uit lijn van Therese Johaug! Haar foto hangt eraan op een kaartje. Kan ik manlief ook nog blij maken: kan hij haar eindelijk boven zijn bed hangen. 
Wat een flauwekul argumenten eigenlijk. Ik wil gewoon kleur! Als ik hier vrolijk van wordt, dan ben ik maar een-iets-te-jeugdig-geklede-op-Therese-Johaug-willen-lijkende-vrouw-die-daar-eigenlijk-te-oud voor is. Voor alle zekerheid koop ik wel beide paren. Dan kan ik ook nergens spijt van krijgen. Want de grijze zitten echt beter. 

Maar een waarschuwinsbelletje rinkelt wel. Waar ligt de grens? Ik beloof de heren dat ze geen roze tuigen zullen krijgen. Ik beloof mezelf geen roze broeken of floddertruien. En U als lezer vraag ik dit: zodra ik ga schrijven dat ik eigenlijk een hele gekke meid ben, wilt u me dan op de vingers tikken? Want dan ben ik echt saai. En oud. Dan wordt het hoog tijd om te stoppen met schrijven en iets niet saais te gaan doen! 

PS: even speciaal voor mijn zus: die bekers kwam ik bij onze laatste verbouwing nog tegen op zolder. Ik deed ze nu weg, dus ruim 20 jaar na dato. Met weemoed. 

PPS: ik zocht eigenlijk een foto van Therese Johaug met "haar" roze handschoenen. Draagt ze overal alleen maar knalblauwe. Mijn andere favoriete kleur voor sportkleding..

I Norge - Rondane 2016 - Vrijheid

Als laatste zien we zijn zwarte pluimstaart over de horizon verdwijnen. Hij stopte nog even toen ik hem riep. Keek naar mij. Keek naar de lokkende verte. Aarzelde kort. De lokkende verte won. 

Shadow komt braaf terug stormen

Ik vloed binnensmonds. Eigenwijze dondersteen. Manlief en ik kijken elkaar aan en zuchten. Halen zuchtend onze schouders op. Je doet er zo weinig aan maar het irriteert ons wel. We kunnen nu niet anders dan afwachten. Tegelijk is daar ook die eeuwige angst bij eigenwijze loslopende donderstenen. WAs die staartpunt het laatst wat we ooit nog van hem zagen..
We herhalen de argumenten: echt ver gaat hij niet, er is hier niks, er kan niks gebeuren. Maar toch halen we opgelucht adem als vijf lange minuten laten de cavalerie weer aan komt stormen.
Opgelucht maar ook een beetje kwaad. We gunnen hem de vrijheid maar hij hoort wel enigszins in onze richting mee te blijven bewegen. Anders wordt het weer een lijntje. Wat we beiden niet willen. 

Spot houdt ons ook goed in de gaten

De zwarte meneer weet het. Nonchalant remt hij vlak voor ons af. Loopt in een boogje om ons heen. Kijkt ons niet rechtstreeks aan. Snuffelt wat in de berm. 
Dat zijn actie niet werd gewaardeerd benadruk ik nog even door hem nu wel aan te lijnen en zo het laatste stukje mee te nemen. Gedwee hobbelt hij met slappe lijn mee. Verdacht braaf. Wat gelukkig ook zo blijft. 
Tot die keer later in de week: dan doet hij het nog een keer. De andere weg kiezen dus. Wij lopen over een van onze eigen sneeuwschoenpaadjes. Op de splitsing kun je kiezen: de bult op of er omheen. Shadow loopt op het pad er omheen. Wij staan bij de splitsing en roepen hem terug. Dat doet hij braaf. Als wij vervolgens toch het pad eromheen nemen, kijkt hij ons even vuil aan. En neemt de route naar boven. De boodschap is duidelijk. Niet meer "voor niks" terugroepen graag! En eerlijk gezegd: dit keer snap ik hem wel. Tenslotte moet het voortouw nemen soms ook niet ontmoedigd worden. 

De heren kiezen het pad over de heuvel. 

Het blijft hard werken in de sneeuw - zelfs in onze sneeuwschoen sporen

I Norge Rondane 2016 - De aankomst

Als de auto van de huttenbaas is weggereden, daalt er een diepe stilte neer over onze berg. Behalve ons huisje, staan er nog 2 andere maar die zijn niet bewoond op het moment. De koude lucht prikkelt in mijn neusgaten. 

Gewoontegetrouw wil ik de honden aanlijnen als we ze uit de auto halen. Ze zijn ongedurig na de lange reis. Maar dan kijken manlief en ik elkaar aan. Er is hier niks in de buurt. Geen huis. Geen doorgaande weg. Alleen sneeuw. Heel veel diepe sneeuw. 

We zetten het hok open en genieten van 2 heren die wegstuiven om vervolgens pontificaal kopje onder te gaan in de sneeuw. 

Auto uitpakken, kopje thee en de dan op stap! Met de sneeuwschoenen onder zakken we nog tot onze knieën of verder in de sneeuw. Ik loop als tweede en dus is het voor mij wat makkelijker. De heren gaat het echter niet snel genoeg dus proberen ze ons in te halen. Shadow verovert de koppositie en wil die niet laten gaan. Hij wisselt ploeg-stap af met spring-duik. Wij knikken elkaar toe: die is vanavond wel moe. Uiteindelijk geeft ook hij het op en hebben we de vreemde gewaarwording van twee honden die achter ons aan lopen. Dat zijn we niet gewend. 

De avond begint te vallen als we weer bij het weggetje naar ons huis uitkomen. Dat is geveegd en hier is de sneeuw een stuk minder diep! De heren racen gezamenlijk naar de voordeur. Voldane blik op hun smoel als wij aangesloft komen. Toch als eerste thuis! 

Shadow overziet zijn nieuwe koninkrijk. Het huis op de achtergrondis leeg, ons huis staat er schuin tegenover. 

We worden achtervolgt! 

Spot baant zich een weg door de sneeuw - hard werken!

Avond-sneeuw-zwemmen

En dan kun je je beter strekken om bij dat takje te komen dan een stap vooruit doen! 

I Norge. Rondane 2016. De heenreis.

Kiel 6 maart 2016
Voor ons in de rij staat een grote Mercedes met een Pools kenteken. Dat eindigt op het woord "NORGE". Vast geen toeval. Een geblondeerde, zonnebank-bruin-uitgedroogde dame stapt uit. Gucci tas in de hand. Of toch Vuitton. Geen idee eigenlijk. Twee grote gouden oorbellen doen haar oorlellen extra uitlubberen. Uit de tas komen een zachtblauwe en een zachtroze flexilijn. Nog meer honden dus. Door de achterruit van de auto zie ik een hondenhoofd heen en weer gaan. Een groot hoofd. Niet zo passend bij deze dame, die wiens roze gelakte vingers nu twee grote prikbanden uit de tas halen. Manlief en ik kijken elkaar aan. Uhhh. De klep gaat open en twee enorme honden steken hun hoofden nieuwsgierig naar buiten. Type Molosser. Ze staren ons intens aan. Moeten deze echt mee op de boot? Dat gaat nog gezellig worden..

Met nuffige gebaartjes gaan de prikbanden om de stevige nekken van 50-60 kg waakhond. Gelukkig lopen ze daarna braaf mee met mevrouw en meneer. Meneer is wat ouder, grijs haar en baard en vriendelijke glimlach. Soms snap je combinaties niet.
Het blijken een reu en een teef, aan de namen op de roze halsbanden te zien. Shadow vindt ze erg spannend, vooral als de man ze recht op onze auto af laat lopen "om gedag te zeggen" terwijl de heren nog in hun hok zitten.

Eenmaal op de boot installeren we de heren in de bench het verste van de Poolse Brigade vandaan. Deze blijkt zeer eensgezind in hun waakgedrag en beschouwd de bench als hun terrein. Omdat ze - heel handig - in het voorste hok zitten moeten we er een paar keer langs. Een woest blafconcert volgt en de heren willen wel even terug rellen. Wat wij dan weer niet goed vinden.

De enige andere hond in de benches, een zwarte Labrador, kijkt ons wat triest en gelaten aan. Hij vindt het ook duidelijk maar niks, dat drukke gedoe. Dat de husky heren de overtocht zo ook geen onverdeeld genoegen vinden blijkt 's morgens uit de staat van de fleece-deken. Die vinden we in snippers terug. Wanneer we van de boot af mogen, wil Spot zo graag in de auto dat hij niet wacht tot ik het hok open heb. Hij vliegt de bumper op en staat daar te balanceren. Wat onhandig til ik de 26 kilo husky er weer af zodat Hans het hok open kan maken. Met een zucht van verlichting gaat meneer liggen. Eindelijk rust!
Als we een kwartiertjes later op Bygdoy in de sneeuw staan is het leed alweer geleden. Uitgebreid plassen, poepen, even los rennen samen op het strand, een hapje eten en het vakantie feest kan beginnen.

Effe naar buiten

Het was niet helemaal mijn dag. Ik ben moe. Slaap slecht. Maak me zorgen over dingen en kan dat slecht loslaten. Tijd dus om even rust te nemen en waar gaat dat beter dan buiten met de honden. Zeker nu ook nog eens droog was en de zon een beetje scheen. Op pad door het Beesel's broek met de heren: 

Shadow overziet zijn koninkrijk

Het gras danst in het reeenweitje

"zuster Anna ziet gij al iets komen" ? -Bij voorkeur verse reebout

Behendigheid onderweg

Zilveren stammetjes

Voorbodes van de lente (Hatsjoe...)

Onderweg kwamen we ons immer vrolijke buurmeisje tegen

Speurneus 1: Spot

We hebben een nieuw hobby, de heren en ik. We doen aan "mantrailing". Ooit van origine bedoelt voor bloedhonden om weggelopen slaven op te sporen, is deze onvriendelijke bezigheid geevolueerd van het opsporen van slachtoffers of misdadigers tot het vinden van de mevrouw met de worst.

Het duurt even voordat Spot het spelletje door heeft. Zo belanden we soms ineens in een sloot met konijntjes, of achter struiken waar konijntjes wonen. Trouwens nooit geweten dat er zoveel konijnen wonen op industrieterreinen.

Maar ook hier geldt: al doende leert men. Spot verbaast mij door in het bos juist heel goed op het spoor te blijven, de hertensporen negerend. Ik verbaas de trainster door zo achter hem heen over een boom heen te vliegen. Spot is namelijk nogal van de korte routes. Als de spoorloper met een bocht om de omgevallen boom naar links loopt en zich vervolgens rechts van ons verstopt, snijdt hij de bocht gewoon af. En aangezien meneer tegenwoordig goed kan springen, mag ik dat dan ook demonstreren.

Spot speurt zoals hij is: onbesuisd. Schiet kruisingen voorbij en gaat dan wat anders doen. Jaagt willekeurige voorbijgangers de stuipen op het lijf door op ze af te springen om te kijken of zij de worst bij zich hebben. Jaagt mij de stuipen op het lijf door ineens een tuin in te springen (kat?) en me zelfs een keer ondersteboven te trekken (konijn). Eindigt aan de verkeerde kant van een gebouw en wil dan het liefst er doorheen gaan in plaats van er omheen.

Maar.. gaandeweg wordt hij slimmer. Iets beheerster. Leert hij dat hij zelf een kruising uit kan werken. Leer ik -een klein beetje- zien of hij aan het werk is of aan het "klootviolen". Plasje doen = ik ben het spoor kwijt en ga wat anders doen. Uitschudden = waar is dat verdomde spoor nu dan, help me. Maar met zo'n hoge speurder blijft het moeilijk. Spot speurt namelijk niet met zijn neus op de grond maar met de neus in de lucht. En aangezien hij altijd met zijn neus in de lucht loopt te snuiven voor lekkere luchten is het verschil soms moeilijk te zien.

Het mooiste is als het hem lukt, als hij iets moeilijks uitgewerkt krijgt en de mevrouw of meneer met de worst vindt. Dan is hij zo beretrots. Daarvan leer ik dan weer dat hij niet altijd dwars is uit onwil maar dat hij echt moeite heeft om zich te concentreren. Mijn ADHD husky-heer. Vergat ik de eerste keer nog om hem dat te vertellen, tegenwoordig vieren we samen een feestje. Die snoet is dan namelijk goud waard - en worst!



Spot in actie is te zien op:

https://youtu.be/eWUxnsJ9hdA

Herinneringen aan Chenak en Janouk: dag 'noukje

We lopen over Piccadilly circus in Londen als de telefoon gaat. De dierenarts! Ik houd de telefoon tegen mijn oor en loop een wat rustiger zijstraatje in, bang om een woord te missen. Janouk is die middag onder het mes omdat hij bij de oppas helemaal niets wilde eten en ik maak mij zorgen. 

Het is niet goed. Zijn darm is kapot. Minsten drie gaten, nog nooit zowat gezien, zegt onze ervaren dierenarts. Hij moet veel, heel veel pijn hebben gehad want het maagzuur loopt zo de vrije buikholte in. 

Mijn benen kunnen mijn gewicht niet meer dragen en ik laat mij op de rand van de stoep zakken. Ik slik krampachtig en wil wat zeggen maar het lukt me bijna niet. Tranen wellen uit mijn ogen. Ik slik nogmaals en vraag met verstikte stem of hij het ook aan Hans wil vertellen. “Natuurlijk” zegt hij en ik geef de telefoon over. 

Met mijn hoofd op mijn armen begin ik te snikken. Ik huil en kan niet meer ophouden. Hans praat verder. Natuurlijk moet hij nu niet meer wakker worden. Met betraande ogen kijk ik naar Hans en knik heftig en instemmend. 

Ik wil naar huis. Nu. Ik wil niet in Londen zijn maar thuis, hem nog een keer zien. Helaas lukt dat niet. De vluchten naar Nederland zitten vol of zijn belachelijk duur. Het maakt nu toch niet meer uit. 

Hans heeft inmiddels het gesprek afgerond en daar staan we dan. Hartje Londen in een bubbel van misere. Ook zijn ogen zijn rood. We kunnen het niet echt geloven, het is zo onwerkelijk. Onze bikkel, die zolang wij thuis waren gewoon doorgelopen is. Drie dagen geleden nog een heerlijke lange wandeling met Hans heeft gemaakt. Ok, hij was wat teruggetrokken was de laatste tijd. Wij dachten door de komst van de pups. Kwakkelde wat met af en toe diarrhee en at niet zo goed. Misschien wat verkeerds gegeten, tenslotte snaaide hij wel vaker wat van straat. Och arme, wat moet hij zich ziek gevoeld hebben. Pijn gehad hebben. Wij hadden het niet door. 

We lopen nog een ronde door het park, drinken thee. We moeten door. Die avond gaan we toch maar uit eten. We hebben een “weet je nog” gesprek. Over al die mooie en gekke dingen die we met hem beleefd hebben. Ook daar lopen de tranen over mijn wangen en komt de serveerster vragen of het wel gaat. Ja, het gaat. Ik ben verdrietig maar we vieren tegelijk ook zijn leven, met alle ups en downs

Terwijl ik dit schrijf biggelt weer een traan over mijn wang. Ik snuf maar kan het niet stoppen. Ik snuit mijn neus en kijk om me heen. Een paar mede-passagiers staren besmuikt naar me, hier middenop de drukke luchthaven van Geneve. Ik snuif nogmaals en veeg mijn ogen af. Wat kan het me eigenlijk ook schelen, als mensen het raar vinden. 

Ook nu, 4 jaar later ben ik nog weleens verdrietig, Minder heftig, minder intens. Wat ik het ergste vond is dat ik er niet bij was toen hij ingeslapen werd. Dat heeft me lang achtervolgd. Alsof ik hem in de steek had gelaten. Terwijl hij waarschijnlijk juist besloot dat hij wel mocht gaan als wij weg waren. Ongetwijfeld op weg naar Grote Broer Chenak om samen de Eeeuwige Sneeuwvelden onveilig te maken. 

Soms voel ik hem ineens heel dichtbij, mijn zachte beertje. Zoals op die vakantie in Noorwegen. De eerste keer zonder “nak en ‘nouk en ik hoopte zo op Noorderlicht. Maar zoals het echt husky’s betaamt kwamen ze opdagen uit onverwachte hoek. Met een regenboog bij zonsopgang. 

Op vakantie in Noorwegen onder de wax-bok. Geeft niet als je mee gewaxed wordt...

Zo lag hij ook altijd bij Hans onder de zaagmachine 

Thuis op de tuinbank in het zonnetje, de enige bank waar hij wel eens op durfde te kruipen

Samen met Chenak in de sneeuw op vakantie in Oostenrijk (Tauplitz Alm)

Rennend op het strand in Zeeland - enkele maanden voor zijn dood

Even wat bijscholing in de Meinweg

Hij vond ook alles goed wat we deden- zelfs dekentjes

Onderweg in Noorwegen

Mijn bi-eyed boy op de laatste vakantie in de sneeuw - Reit im Winkel

De laatste foto, kort voor zijn dood. Even rust gezocht weg van de puppen.