Roze wolk!

Ik houd niet van roze. Nooit gedaan ook. Toen ik op kamers ging kreeg ik van mijn oudere zus met sinterklaas een glazen theepot met roze deksel, met twee roze bekers en een roze theelichtje. Trots en blij met het eerste deel van mijn eigen 'uitzet'. Maar waarom nou roze, dat past niet bij mij! 

Shadow arresteert de roze bever.

Altijd mijd ik roze kleding. Mopper tegen manlief over die stomme producenten van sportkleren die "altijd weer denken dat vrouwen roze willen". Ik wil gewoon andere frisse vrolijke kleuren. Blauw bijvoorbeeld. 

Ineens sta ik in een winkel in Noorwegen een paar handschoenen te passen. Roze. Knalroze. Fluorescerend bijna. En ik ben verliefd. Hoewel de grijs-zwarte variant eigenlijk beter zit wil ik toch deze hebben! Ik verwonder me over mezelf. Sinds wanneer houd ik van roze? En waarom eigenlijk? 

Hebbes - Happy hond! 

Het begon denk ik een jaar of twee geleden, een beetje sluipend. Met een roze pluche konijn voor Shadow. Gevolgd door een knalroze, piepende bever. Een shawl van Desigual met felle kleuren inclusief roze bloemen. Mijn de klompen voor in de tuin. Niet praktisch donkerblauw maar knalroze. 
Oh ja, het knalroze hardloop shirt dat ik ooit per ongeluk via internet kocht en wat lang onderin de kast lag, is weer boven komen drijven. Ik loop er graag in tegenwoordig.  Want die grijze shirts zijn zo saai. Net als die donkerblauwe klompen. En die grijze handschoenen. Ik wil niet saai zijn. En nog een beetje meisjesachtig? Uhoh. Midlifecrisis!

Ik doe de handschoenen weer uit. Hang ze terug. Loop naar manlief die aan de andere kant van de winkel naar langlaufstokken staat te kijken. Zeg dat ik een paar



knalroze handschoenen wil kopen. Ok? "Als ze lekker zitten, vooral doen" antwoordt hij diplomatiek. Hij oogt niet diep geschokt of verontrust. 

Ik loop terug richting het handschoenenrek. Onderweg bekijk ik mezelf kristisch in de spiegel Er zijn wat rimpels bij gekomen de laatste jaren. En wallen. Vooral die. Het was een taaie natte winter. Weinig vrolijks aan. Zorgen op het werk en over vrienden en familie. Ik ben moe en niet fit. Fitter worden kost me ook steeds meer moeite. Daaraan merk ik eigenlijk het beste dat ik geen twintig meer ben. Ik neem mij voor deze vakantie daarin weer een stap te maken. Niet zo moeilijk met mijn meest geliefde sport; langlaufen. Twee weken spelen in de sneeuw zouden moeten helpen. Maar daarvoor heb ik dus nieuwe handschoenen nodig. 

Therese Johaug. Dus. 

Ik bedenk nog een belangrijk koop-argument. Ze zijn uit lijn van Therese Johaug! Haar foto hangt eraan op een kaartje. Kan ik manlief ook nog blij maken: kan hij haar eindelijk boven zijn bed hangen. 
Wat een flauwekul argumenten eigenlijk. Ik wil gewoon kleur! Als ik hier vrolijk van wordt, dan ben ik maar een-iets-te-jeugdig-geklede-op-Therese-Johaug-willen-lijkende-vrouw-die-daar-eigenlijk-te-oud voor is. Voor alle zekerheid koop ik wel beide paren. Dan kan ik ook nergens spijt van krijgen. Want de grijze zitten echt beter. 

Maar een waarschuwinsbelletje rinkelt wel. Waar ligt de grens? Ik beloof de heren dat ze geen roze tuigen zullen krijgen. Ik beloof mezelf geen roze broeken of floddertruien. En U als lezer vraag ik dit: zodra ik ga schrijven dat ik eigenlijk een hele gekke meid ben, wilt u me dan op de vingers tikken? Want dan ben ik echt saai. En oud. Dan wordt het hoog tijd om te stoppen met schrijven en iets niet saais te gaan doen! 

PS: even speciaal voor mijn zus: die bekers kwam ik bij onze laatste verbouwing nog tegen op zolder. Ik deed ze nu weg, dus ruim 20 jaar na dato. Met weemoed. 

PPS: ik zocht eigenlijk een foto van Therese Johaug met "haar" roze handschoenen. Draagt ze overal alleen maar knalblauwe. Mijn andere favoriete kleur voor sportkleding..

I Norge - Rondane 2016 - Vrijheid

Als laatste zien we zijn zwarte pluimstaart over de horizon verdwijnen. Hij stopte nog even toen ik hem riep. Keek naar mij. Keek naar de lokkende verte. Aarzelde kort. De lokkende verte won. 

Shadow komt braaf terug stormen

Ik vloed binnensmonds. Eigenwijze dondersteen. Manlief en ik kijken elkaar aan en zuchten. Halen zuchtend onze schouders op. Je doet er zo weinig aan maar het irriteert ons wel. We kunnen nu niet anders dan afwachten. Tegelijk is daar ook die eeuwige angst bij eigenwijze loslopende donderstenen. WAs die staartpunt het laatst wat we ooit nog van hem zagen..
We herhalen de argumenten: echt ver gaat hij niet, er is hier niks, er kan niks gebeuren. Maar toch halen we opgelucht adem als vijf lange minuten laten de cavalerie weer aan komt stormen.
Opgelucht maar ook een beetje kwaad. We gunnen hem de vrijheid maar hij hoort wel enigszins in onze richting mee te blijven bewegen. Anders wordt het weer een lijntje. Wat we beiden niet willen. 

Spot houdt ons ook goed in de gaten

De zwarte meneer weet het. Nonchalant remt hij vlak voor ons af. Loopt in een boogje om ons heen. Kijkt ons niet rechtstreeks aan. Snuffelt wat in de berm. 
Dat zijn actie niet werd gewaardeerd benadruk ik nog even door hem nu wel aan te lijnen en zo het laatste stukje mee te nemen. Gedwee hobbelt hij met slappe lijn mee. Verdacht braaf. Wat gelukkig ook zo blijft. 
Tot die keer later in de week: dan doet hij het nog een keer. De andere weg kiezen dus. Wij lopen over een van onze eigen sneeuwschoenpaadjes. Op de splitsing kun je kiezen: de bult op of er omheen. Shadow loopt op het pad er omheen. Wij staan bij de splitsing en roepen hem terug. Dat doet hij braaf. Als wij vervolgens toch het pad eromheen nemen, kijkt hij ons even vuil aan. En neemt de route naar boven. De boodschap is duidelijk. Niet meer "voor niks" terugroepen graag! En eerlijk gezegd: dit keer snap ik hem wel. Tenslotte moet het voortouw nemen soms ook niet ontmoedigd worden. 

De heren kiezen het pad over de heuvel. 

Het blijft hard werken in de sneeuw - zelfs in onze sneeuwschoen sporen

I Norge Rondane 2016 - De aankomst

Als de auto van de huttenbaas is weggereden, daalt er een diepe stilte neer over onze berg. Behalve ons huisje, staan er nog 2 andere maar die zijn niet bewoond op het moment. De koude lucht prikkelt in mijn neusgaten. 

Gewoontegetrouw wil ik de honden aanlijnen als we ze uit de auto halen. Ze zijn ongedurig na de lange reis. Maar dan kijken manlief en ik elkaar aan. Er is hier niks in de buurt. Geen huis. Geen doorgaande weg. Alleen sneeuw. Heel veel diepe sneeuw. 

We zetten het hok open en genieten van 2 heren die wegstuiven om vervolgens pontificaal kopje onder te gaan in de sneeuw. 

Auto uitpakken, kopje thee en de dan op stap! Met de sneeuwschoenen onder zakken we nog tot onze knieën of verder in de sneeuw. Ik loop als tweede en dus is het voor mij wat makkelijker. De heren gaat het echter niet snel genoeg dus proberen ze ons in te halen. Shadow verovert de koppositie en wil die niet laten gaan. Hij wisselt ploeg-stap af met spring-duik. Wij knikken elkaar toe: die is vanavond wel moe. Uiteindelijk geeft ook hij het op en hebben we de vreemde gewaarwording van twee honden die achter ons aan lopen. Dat zijn we niet gewend. 

De avond begint te vallen als we weer bij het weggetje naar ons huis uitkomen. Dat is geveegd en hier is de sneeuw een stuk minder diep! De heren racen gezamenlijk naar de voordeur. Voldane blik op hun smoel als wij aangesloft komen. Toch als eerste thuis! 

Shadow overziet zijn nieuwe koninkrijk. Het huis op de achtergrondis leeg, ons huis staat er schuin tegenover. 

We worden achtervolgt! 

Spot baant zich een weg door de sneeuw - hard werken!

Avond-sneeuw-zwemmen

En dan kun je je beter strekken om bij dat takje te komen dan een stap vooruit doen!