maandag 16 mei 2016

I Norge Rondane 2016 - Dag 'nakje en 'noukje

We hebben een luierdag vandaag. Beter gezegd: mijn been- en bilspieren zijn in staking na twee dagen intensief langlaufen. Vreemde gewaarwording dat mijn linkerbeen hulp van mijn handen nodig heeft om de drempel van de badkamer te trotseren. We blijven vandaag op onze berg, wandelen met de heren, en lezen boeken op de bank, genietend van het uitzicht op de bergen. Of ze nu wit afsteken tegen een strakblauwe lucht, omhuld worden door zachtprijze wolkenflarden waardoor berg en hemel in elkaar overgaan of rozerood kleuren in het avondlicht, ze blijven iets magisch houden. 


De bergen van Rondane - foto 2010
Deze avond is de lucht een onwaarschijnlijke kleur. Roze gemengd met violet en blauw. Het is een niet te omschrijven kleur die voelt als koude oneindigheid en verstilde vorst. Er lijkt zich bijna een boog in af te tekenen. Ik maak foto's maar betwijfel of dit over gaat komen. Minutenlang sta ik te kijken. Diepe stilte daalt om ons neer. 





Als grijs de overhand neemt en de avond valt, gaan we weer naar binnen. Lekker eten, glaasje wijn, vuur in de kachel, goed boek. Lui genieten. Tegen tienen hijs ik me onder mijn dekentje vandaan. De heren zullen toch nog even naar buiten moeten, hoewel ze zelf nog niet echt staan te stuiteren, getuige de ietwat lodderige blikken op mijn activiteiten.  Het nadeel van wintervakanties is dat het zoveel werk is om je weer in die warme kleren te hijsen voor je de deur uit gaat. Zeker als je spieren niet meewerken. Vermoeiend hoor. 

Ik lijn de mannen aan en stap naar buiten. De koude lucht slaat in mijn gezicht en ik ril. Brr. Slof het hellinkje af naar de weg. Kijk op. En vloek hartgrondig. Het Noorderlicht! 
Zomaar, hier, boven de bergen voor ons huis. En we hadden er niks van gemerkt. Als we voor de honden niet naar buiten hadden gehoeven, hadden we dit zomaar gemist. 
Ik sta met open mond en stomheid geslagen te kijken. Een band groen licht pulseert, verdwijnt, zwelt weer aan. Daar nog een vlam. Nog indrukwekkender omdat het zo stil is. Groen licht in de vorm van een regenboog. 

Ik schiet vol. ik kan er niks aan doen. Dit is zo mooi. Ik moet namelijk denken aan het prachtige verhaal van Andre Demarchant, "Silver Harness". Siberische husky Tookla gaat dood, maar wordt opgehaald door haar oude maatje. Samen gaan ze naar het land ten noorden van de regenboogbrug, waar ze eindeloos en pijnvrij samen kunnen rennen. Ze krijgt een zilveren harnas om. En dat is het Noorderlicht: geesten van husky's die samen rennen in de sneeuw, gehuld in zilveren harnassen. (http://everythinghusky.com/features/silver_harness.html voor het hele verhaal)

Zes jaar geleden waren we voor het laatst met de onze vorige honden in Noorwegen. In Rondane. Met uitzicht op deze zelfde bergen. En ik weet het zeker: dit Noorderlicht, het zijn Chenak en Janouk die nog even gedag komen zeggen.


2010- op trektocht met Chenak en Janouk. Toevallige ontmoeting met 3 Rotterdamse brandweermannen 

Chenak in de bergen van Rondane. De enige foto van hem onderweg. Gek is dat: de eerste reizen maakten we veel foto's van ze, maar op deze bijna geen. 

zondag 8 mei 2016

Ardennen - back to basic

Op stap in het bos, de mannen fier met hun rugzakken
Met enige moeite hijs ik mij uit mijn bed, strompel naar het raam, sluit het en doe de gordijnen dicht. Het belooft opnieuw een warme dag te worden vandaag. Voorzichtig rek ik mij uit. Op jacht naar een schone onderbroek op 't wasrek, breek ik mijn nek bijna over de kampeerspullen die nog her en der in de logeerkamer verspreid liggen. Het ziet eruit alsof er een bom is ontploft in een buitensportzaak. Mooi zo. Ik glimlach innig tevreden. 
De afgelopen twee dagen trokken we met de huskyheren door de Ardennen. Hemelvaart, mooi weer, meivakantie, weekenddienst dus maar twee dagen vrij i.p.v. van vier, eigenlijk een verjaardagsfeestje. Allerlei redenen om niet te gaan. We gingen toch.  

In twee dagen wandelden we van Tilff naar Barvaux. 50 kilometer met weinig vlaktemeters. Ik liep met Spot. Een husky die een rugzak reden vindt om heel hard te werken en dus acuut in de sleurstand gaat. Godzijdank begonnen we bergop en dan is dat niet zo heel erg. Na een uurtje of twee wordt hij wel moe en gaat het wat makkelijker allemaal. Ik krijg zo wel wat extra krachttraining - en spierpijn.

De Ourthe vallei heet een van de drukste gebieden van de Ardennen te zijn. Eenmaal buiten de dorpjes merken we daar weinig van. De enkele wandelaar of mountainbiker die we tegen komen groet vriendelijk. Ze hebben zelfs zelfs tijd voor een praatje. Echt alles is beter in Belgie. 
De Ourthe houdt ons de hele weg gezelschap


Spot doet aan modderkoeling


Het enige wat tegenvalt is dat de bakkers op Hemelvaartsdag dicht zijn. Dus lunchen we onder de bomen met hardkeks en gedroogde worstjes. Ach, dat versterkt het trekking gevoel en roept herinneringen op aan barre tochten in Schotland en avonturen in de Alpen. 


Uitzicht vanaf de Roche des Falcon
Als het in de loop van de middag warmer wordt, beloven we onszelf een terras met koud bier in het eerstvolgende dorp. Dat blijkt ondergedompeld in het jaarlijkse grote dorpsfeest. Inclusief valse muziek, kraampjes met rommel (en zonder sandwiches), overvolle terrasstoelen en bier in plastic glazen. Dronken schreeuwers en drukte alom maken het contrast met de stilte der bossen compleet.  
We eindigen om de hoek van de drukte, op de stoep van de gesloten supermarkt met een appeltaartje van de bakker en een koud blikje IceTea. De suikers weer aangevuld gaan we gniffelend weer op pad. Hebben wij weer dat we net in dit dorp uitkomen! 

Langzaam worden de benen en de pootjes moe. Het volgende dorp heeft een camping en we weten niet waar we een bivakplek zullen vinden. We banen ons een weg langs velden voor sleurhutten en kampementen met houtvuren en transistors, tot we helemaal aan het einde een plekje vinden voor onze bivakzakjes en onze “tarp”. 

Ons "kampement" 
We deden dit keer aan grammenjagen en hebben geen tent bij ons. Even voel ik me ongemakkelijk en vervelend. Ik zie niet hoe dat afdakje opgehangen moet worden en wat als ...  Diep ademhalen en gaan rotten is dan het devies. Als we met wat fantasie en stokken een keurig afdak gefabriekt hebben en ik op mijn matjes een stamppot in elkaar aan het draaien ben, vind ik het eigenlijk wel stoer. En voel ik me intens gelukkig. Dit is wat ik ben: graag buiten, beetje primitief, genietend van gewone dingen die ineens voelen als luxe. Zoals dat leesboekje dat ik er toch nog bij had gepropt. Oh, zegt manlief, nou weet ik waarom je de grootste rugzak meenam! 



Met goede bewaking 

 

Hoewel... (Na goed wandelen is het goed zzzzlapen