Ramsau 2014 - Wandelvakantie tegen wil en dank.

We waren weer eens in Oostenrijk in “Langlaufparadis”  Ramsau am Dachstein. Dit jaar even niet zo paradijselijk. Bij aankomst sneeuwt het zowaar en is het net onder nul, maar zoveel groen hebben we in de 8 jaar dat we hier komen nog nooit gezien. We wandelen door de sneeuw en maken de fout de honden maar even los te laten zodat ze na de lange rit in de auto even uit kunnen razen. Nou… razen deed Spot (zie De verdwijning van Spot) 

De oude watermolen

Gelukkig kunnen we op de eerste dagen nog wel even op de ski’s staan. Zoals gewoonlijk is de eerste ronde even zonder honden. Gevoel terug krijgen voor die lange smalle latten (langlaufski’s zijn bijna 2 meter en maar een centimeter of 4 breed) gaat altijd toch het beste zonder een gekke husky voor je uit die vol gas geeft. Onderschat het niet, 20+ kilo spieren met een goede traction control heeft de versnelling van een race-auto. Althans, zo voelt het wel als je gelanceerd wordt. Zeker als de twee heren niet voor elkaar onder willen doen. Dat laatste testen we deze vakantie maar niet uit: de sporen zijn toch meer ijs dan sneeuw, remmen is lastig en vallen pijnlijk. Dus gaan we om en om. Shadow loopt netjes, houdt zelfs rekening met me als ik hem met mijn stem vraag te vertragen omdat het erg ijzig wordt. Spot loopt de eerste dagen naast me. Hij is duidelijk het idee even kwijt - of hij heeft ergens last van. Geen druk erop, we doen het voor de lol tenslotte. Op het laatste rondje dat we samen doen heeft hij de smaak weer te pakken en loopt hij ook weer makkelijk. 

Helaas hebben we ons met de honden moeten beperken tot het kleine rondje voor ons “huis”. Bij het langlaufstadion is het te druk en op ons favoriete plekje, heel toepasselijk de Marchenwiese vanwege het sprookjesachtige uitzicht, heb je meer aan schaatsen dan aan ski’s. Ik geloof dat we wel twintig keer tegen elkaar zeggen dat we zo blij zijn dat we dit rondje eerst zonder honden hebben gedaan. De afdaling die normaal “gaan met die banaan” heet en eindigt in een scherpe stapbocht, doen we nu gecontroleerd remmend en met enige zweetdruppels en een “als dit maar goed gaat, want ik wil hier echt niet vallen” gevoel. Na 1 ronde daar vinden we het echt genoeg. 

Uitzicht op de Marchenwiese, het lijkt zo nog 'best wit'

Vanaf dezelfde plek, maar dan "rechtdoor".

Dus we wandelen wat af deze vakantie. We beklimmen de Sattelberg en dalen af over een pad dat  - wederom - meer lijkt op een ijsbaan. Het lijkt wel het terugkerend thema op deze vakantie. IJs, ijzig, ijzigst. De eerste lange wandelingen hebben we nog laarzen aan in de ijdele hoop weg te zakken in de sneeuw. Al snel worden die vervangen door onze trailrun schoentjes met “sticky rubber” zolen maar ook dan zijn we nog erg blij met de halti’s voor de honden. Door de vroege lente (het voelt echt als maart) is ook de natuur duidelijk niet in winterslaap: de reetjes dartelen rond, konijntjes en katten zitten buiten in het zonnetje, de molshopen komen door de loipes heen en zelfs de bomen beginnen al uit te lopen. Het wandelen is zwaar voor de mannen: het gaat namelijk veel te langzaam en door die halti’s kunnen de niet trekken. En wij kunnen rustig doorlopen. Eerst denk ik dat die van Spot te strak zit, zo loopt hij te snuiven. Dan kom ik eracht dat hij gewoon geur loopt te nemen. Die zwarte dop staat geen moment stil. 

Shadow, immer alert, op het terras bij Stocker

Uiteraard werkt de zwarte dop ook op het terrasjes waar we een paar keer neerstrijken. Zo’n omelet lusten ze ook wel Vooral als er KAAS op zit. Ook andere bezoekers en bediening moeten geïnspecteerd worden. Op een van onze favoriete plekjes is dat geen probleem. Op het terras bij Stocker komt het hele personeel even kijken terwijl wij heerlijk buiten zitten te eten. Een nieuwsgierige neus krijgt een aai. 

De mevrouw op het andere terras waar Spot zijn favoriete begroeting uitvoert (neus in het kruis, via de achterzijde) kan een “whoops” niet onderdrukken. Als je met twee hussen op reis bent, heb je sowieso aan aandacht geen gebrek. Meestal een compliment, soms een vraag over wat voor honden het zijn. De meest bijzondere van de vakantie is toch wel de vraag of de oren van Spot van nature zo fraai overeind staan of dat ze gecoupeerd zijn. De man moet zijn vraag twee keer herhalen voordat ik er van overtuigd ben ik het goed begrijp. En dan schiet ik toch in de lach, ik kan het niet helpen. 

Op de een na laatste dag wandelen we over de Riitisberg. 

Afdaling Rittisberg: wat doet die sneeuwscooter daar? 

Er moet heel wat sneeuw vallen wil je hier weer kunnen langlaufen. Wat een contrast met twee jaar geleden toen de bomen bijna bezweken onder de sneeuwlast en ik hier mijn laatste lange tocht met Janouk maakte. Het uitzicht blijft prachtig, de geflambeerde Kaiserschmarren lekker en de heren.. die zijn toch wel moe na een tocht van negen tot drie. Terug in het appartement komt Shadow zelfs voor de geopende kaasdoos zijn bench niet meer uit. 

Vanaf de top van de Rittisberg, uitzicht over de Hohe Tauern

Vanaf de Sattelberg, uitzicht op Hohe tauern

Op de laatste dag komt even de wrevel naar boven, gaan we nu echt naar huis en heb ik maar zo weinig gelanglauft?   Ik wordt mopperig ondanks een kop koffie en heerlijke taart bij "Verweilzeit" en koop bijna een veel te duur vest puur omdat ik iets nieuws wil hebben. Hans ontmoedigt mij op zijn gebruikelijk effectieve wijze (Heb je dat nodig dan?) en ik herpak me. Dan nog maar even moe worden! Ik doe mijn trailrunschoentjes aan, trek Spot zijn 'jas' (harnas) aan Spot en samen rennen we in een noodtempo de Sattelberg op. Springend over boomwortels, gladde stukje ijs ontwijkend genieten we van de frisse lucht en ondergaande zon. In de schemering daal ik af over dat pad dat ik nu juist niet wilde hebben omdat het een grote ijsbaan is. Wonder boven wonder gedraagt Spot zich voorbeeldig en loopt met vrijwel slappe lijn mee naar beneden. Heelhuids en voldaan keren we weer terug. Laatste ronde sauna, een biertje met oude vrienden ter afsluiting. Ook zonder het skijoren, hebben we toch een goede vakantie gehad. Op naar de lente! Of zou het toch nog eerst winter worden?



Nuttige informatie: 
Wij verbleven bij "der Simonbauer" http://www.urlaub-bauernhof-ramsau.at  Een fijn logeeradres waar honden van harte welkom zijn en de loipes en wandelpaden voor de deur beginnen. Bij de prijs inbegrepen is gebruik van een uitgebreid saunacomplex. 

In Ramsau staat meer dan 100 km loipe tot de beschikking, mits er sneeuw ligt natuurlijk. Men doet zijn uiterste best om deze loipes begaanbaar te houden. Er wordt veel en goed gespoord en zelfs sneeuw uitgereden of bijgemaakt met sneeuwkanonnen. Officieel mag je niet met hond langlaufen, in de praktijk wordt er zelden bezwaar tegen gemaakt mits anders langlaufers niet gehinderd worden. Wij vermijden de drukke tijden en de drukke plekken zoals het stadion. Meer informatie over Ramsau: http://www.ramsau.com

Voor heerlijke koffie en taart en lunches moet u bij Verweilzeit zijn. De lekkerste Bauernomelet wordt volgens ons vergelijkende warenonderzoek geserveerd bij Gasthof Stockerwirt. Voor een sfeervolle Kaissersschmarren is de 400 jaar oude "Halseralm" zeer geschikt. Binnen in de eeuwenoude doorrookte keuken of buiten in de zon op het terras. Wel geflambeerd met rum, uiteraard. 

Ook zin in een bezoek aan Ramsau, eventueel met langlauf-les? Kijk bij: http://www.vasasport.nl/ of http://www.snow4rest.com