Een kleine 9 jaar geleden werd je geboren, in Enschede. Nog weer 9 weken later kwam je bij ons wonen, samen met je stoere broertje Shadow. Een schattige puppy om te zien. Waar Shadow overal op af stormde, was jij wat meer terughoudende en schrikkerig voor nieuwe dingen. Met open mond zat je naar de schuifdeuren van de lokale supermarkt te kijken. Een rioolbuis was Heel Eng. Geen nood, we kwamen er samen wel doorheen, beloofde ik je. Dat lukte dan ook heel aardig. Hoewel de stofzuiger altijd een Heel Eng Ding bleef om van de Boze Bezem nog maar te zwijgen.
Toen je bij ons kwam wonen hadden we nog een oudere husky, Janouk. Die was duidelijk toleranter naar jou dan naar felle donder Shadow. Daar maakte je ook schaamteloos gebruik van: met de steun van de grote broer. zocht je de grenzen op richting Shadow. Toen Janouk overleed waren jullie een maand of 9 oud. Pubertijd. En je ging iets te ver met Shadow treiteren. Die pikte het niet meer en jullie maakten voor het eerst echt ruzie. Je delfde het onderspit tegen je sterkere en sneller broer en dat is de rest van je leven zo gebleven.
Je was dan wel groter dan Shadow maar je was een onhandige pupsel. Ik weet nog hoe je prachtige koprollen maakte op onze eerst sneeuwvakantie waarin je probeerde ‘grote broer” Janouk bij te houden. En hoe je poten als puber werkelijke alle kanten op vlogen. Maar ook wat een heerlijk blij ei je kon zijn als je zo op mij afgestoven kwam, alles alle kanten op flapperend. Uiteindelijk bleek dat je bouw echt niet goed was. Je hoekingen klopten niet, en we kwamen bij de dieren-chiropracter terecht en met wat onderhoud ging dat redelijk. Hoewel de instructie “ga met hem hardlopen maar hij mag alleen draven en niet trekken” in de rubriek “Onmogelijk opdrachten” thuishoorde.
We besloten om je niet meer samen met broer Shadow voor de step te zetten. Want hoewel je bloedfanatiek was, kon je hem niet goed bijhouden en ging je je forceren. Maar ach, dat was ook voor mij beter. Want al was je dan onhandig, je was ook beresterk en onbesuisd. Gekoppeld aan een heel sterk ontwikkeld jacht instinct heb je me meermaals ondersteboven doen belanden. Zoals die keer dat je achter mijn rug om op de konijnen afstoof. Of me met step en al dwars het bos in trok achter de reeen aan. Of mijn schouder half uit de kom trok omdat "de grote vijand" eraan kwam (lees: de border collie uit de wijk waar je een hekel aan had). Je was zo razendsnel, omdat je niet Dacht maar Deed. Meteen. Direct. Acuut. Met 100% overtuiging. En dat je dan ook weleens ondersteboven in de sloot belandde nam je maar voor lief.
De eerste jaren was het niet altijd makkelijk om met je te wandelen. Uiteindelijk heb ik, eigenlijk tegen heug en meug, zelfs een periode een neushalti gebruikt. Want binnen was je de liefste en braafste van allemaal, en op puppy-cursus slaagden we glansrijk, maar buiten aan de lijn was er maar 1 stand: de sleur/beukstand. Vooral in onbekend terrein kon je je zo druk maken dat je niet meer bereikbaar was, niet leuk voor ons maar ook niet voor jou. Met heel veel geduld, wandelingen in bekend terrein en vooral het vermijden van het bos bij de Duitse grens, vonden we een manier om ermee om te gaan.
Na een jaar of 5 werd je ziek. Chronisch darmontsteking. Er volgde een hele zoektocht naar wat de beste voeding voor je was. In die periode ben ik ook een supplement gaan gebruiken waar je echt rustiger van werd. Beter te sturen ook. Zon konden we weer iets makkelijker ergens anders gaan wandelen. We vonden de juiste voeding en konden uiteindelijk de prednison afbouwen. Ons maandag-ochtend modelletje, noemden we je liefkozend.
Want dat was je: lief. Voor ons mensen een hele zachte hond. Een ladies man. Vrouwen waren duidelijk leuker dan mannen en als je de kans kreeg stak je zo de neus onder de rok van een onbekende. Een van je fijnere gewoonte...
Je vond het heerlijk om te knuffelen. Elk bezoek kreeg een snoet onder de arm door geduwd voor het geval ze je over het hoofd zouden zien. Zodra ik op de grond ging zitten, had ik meestal de husky sandwich. Jij aan de ene kant, Shadow aan de andere. Een mama's kindje: oh zo blij als ik thuis kwam, terwijl je bij meneer nog weleens in je mand bleef liggen. Je was mijn spiegel: tegen me aan kruipend als ik verdrietig was maar ook heel goed in het oppikken van mijn stress en ongedurigheid en vreselijk dwars worden.
Je kon ook echt een clown zijn. Vreugdedansjes voor het eten. Meppen met je voorpoot om aandacht. Vol overtuiging met twee poten tegelijk op je brokjesbal springen, mijn hand daarbij bijna plettend. We waren een mooie combi als we aan het spelen waren: ik kan niet gooien en jij kon niet vangen en dus hadden we de grootste lol.
Je was dol op kaas. Eigenlijk was dat het moeilijkste van de hele periode met de darmontsteking: je kreeg een eliminatie dieet en mocht alleen maar die brokken. De diep droevige blik als ik de kaasdoos pakte en je kreeg NIKS. Zelfs niet van "opa Kaas" (mijn vader). Ik weet niet precies voor wie dat dan moeilijk was: voor jou of voor hem. En ja, ik heb je verwend, iets waar ik nu nog steeds blij om ben.
Bijna elk jaar gingen we naar de sneeuw: in Oostenrijk of - nog mooier - in Noorwegen. Daar was je echt in je element. Daar had je nooit last van je darmen (wij denken de heilzame werking van bevroren elandpoep), ging je beter lopen en -verrassend genoeg- konden we je prima los laten lopen. Als ik je kwijt was, zat je achter me. Een keer ben je er echt vandoor geweest en waren we je in Oostenrijk een paar uur kwijt. Ten einde raad heb ik staan huilen als een wolf. Dat werkte, ineens kwam je weer aangestoven.
Toen we bezig waren met onze emigratie naar Noorwegen, en jij wat stilletjes werd, dachten we dat je last had van de (mijn?) stress en daardoor van je darmen. We beloofden je dat alles beter zou worden. Dat we ergens zouden gaan wonen met Heel Veel Sneeuw. Maar opnieuw wist je ons te verrassen: je bleek een niertumor te hebben en we moesten je kort voor vertrek laten gaan. Bijna 9 jaar oud.
Op onze nieuwe stek is het fijn. En eerlijk gezegd: het is iets makkelijker zonder jou. Waar Shadow de kat van de buren observeert, ben ik bang dat je het hek uit de grond zou hebben getrokken. En op de steile glibber-paadjes achter ons huis wat het met twee honden ook niet makkelijk wandelen geweest. Laat staan in de bossen waar hier de schaapjes lopen te grazen. Het heeft blijkbaar zo moeten zijn dat je niet meer mee ging op dit avontuur. Ik hoop alleen van harte, dat je samen met Chenak en Janouk, in de komende winter nog even gedag komt zeggen in het Noorderlicht.
