Roze wolk!

Ik houd niet van roze. Nooit gedaan ook. Toen ik op kamers ging kreeg ik van mijn oudere zus met sinterklaas een glazen theepot met roze deksel, met twee roze bekers en een roze theelichtje. Trots en blij met het eerste deel van mijn eigen 'uitzet'. Maar waarom nou roze, dat past niet bij mij! 

Shadow arresteert de roze bever.

Altijd mijd ik roze kleding. Mopper tegen manlief over die stomme producenten van sportkleren die "altijd weer denken dat vrouwen roze willen". Ik wil gewoon andere frisse vrolijke kleuren. Blauw bijvoorbeeld. 

Ineens sta ik in een winkel in Noorwegen een paar handschoenen te passen. Roze. Knalroze. Fluorescerend bijna. En ik ben verliefd. Hoewel de grijs-zwarte variant eigenlijk beter zit wil ik toch deze hebben! Ik verwonder me over mezelf. Sinds wanneer houd ik van roze? En waarom eigenlijk? 

Hebbes - Happy hond! 

Het begon denk ik een jaar of twee geleden, een beetje sluipend. Met een roze pluche konijn voor Shadow. Gevolgd door een knalroze, piepende bever. Een shawl van Desigual met felle kleuren inclusief roze bloemen. Mijn de klompen voor in de tuin. Niet praktisch donkerblauw maar knalroze. 
Oh ja, het knalroze hardloop shirt dat ik ooit per ongeluk via internet kocht en wat lang onderin de kast lag, is weer boven komen drijven. Ik loop er graag in tegenwoordig.  Want die grijze shirts zijn zo saai. Net als die donkerblauwe klompen. En die grijze handschoenen. Ik wil niet saai zijn. En nog een beetje meisjesachtig? Uhoh. Midlifecrisis!

Ik doe de handschoenen weer uit. Hang ze terug. Loop naar manlief die aan de andere kant van de winkel naar langlaufstokken staat te kijken. Zeg dat ik een paar



knalroze handschoenen wil kopen. Ok? "Als ze lekker zitten, vooral doen" antwoordt hij diplomatiek. Hij oogt niet diep geschokt of verontrust. 

Ik loop terug richting het handschoenenrek. Onderweg bekijk ik mezelf kristisch in de spiegel Er zijn wat rimpels bij gekomen de laatste jaren. En wallen. Vooral die. Het was een taaie natte winter. Weinig vrolijks aan. Zorgen op het werk en over vrienden en familie. Ik ben moe en niet fit. Fitter worden kost me ook steeds meer moeite. Daaraan merk ik eigenlijk het beste dat ik geen twintig meer ben. Ik neem mij voor deze vakantie daarin weer een stap te maken. Niet zo moeilijk met mijn meest geliefde sport; langlaufen. Twee weken spelen in de sneeuw zouden moeten helpen. Maar daarvoor heb ik dus nieuwe handschoenen nodig. 

Therese Johaug. Dus. 

Ik bedenk nog een belangrijk koop-argument. Ze zijn uit lijn van Therese Johaug! Haar foto hangt eraan op een kaartje. Kan ik manlief ook nog blij maken: kan hij haar eindelijk boven zijn bed hangen. 
Wat een flauwekul argumenten eigenlijk. Ik wil gewoon kleur! Als ik hier vrolijk van wordt, dan ben ik maar een-iets-te-jeugdig-geklede-op-Therese-Johaug-willen-lijkende-vrouw-die-daar-eigenlijk-te-oud voor is. Voor alle zekerheid koop ik wel beide paren. Dan kan ik ook nergens spijt van krijgen. Want de grijze zitten echt beter. 

Maar een waarschuwinsbelletje rinkelt wel. Waar ligt de grens? Ik beloof de heren dat ze geen roze tuigen zullen krijgen. Ik beloof mezelf geen roze broeken of floddertruien. En U als lezer vraag ik dit: zodra ik ga schrijven dat ik eigenlijk een hele gekke meid ben, wilt u me dan op de vingers tikken? Want dan ben ik echt saai. En oud. Dan wordt het hoog tijd om te stoppen met schrijven en iets niet saais te gaan doen! 

PS: even speciaal voor mijn zus: die bekers kwam ik bij onze laatste verbouwing nog tegen op zolder. Ik deed ze nu weg, dus ruim 20 jaar na dato. Met weemoed. 

PPS: ik zocht eigenlijk een foto van Therese Johaug met "haar" roze handschoenen. Draagt ze overal alleen maar knalblauwe. Mijn andere favoriete kleur voor sportkleding..