Volwasen?

Eindelijk mag Spot weer voor de step. Hij was een paar weken geblesseerd, onze slungel. Hij loopt hard. Het is duidelijk dat er wat energie uit moet. Verbeeld ik het me nou of wordt hij echt breder? Gaat hij dan toch volwassen worden? 
Een dag later app ik een foto van zijn kop naar een vriendin. ‘Hij wordt volwassen, schrijft ze terug. Mooi!”

Liefie 

Ik kijk nog een keer met buitenstaandersblik. Nog steeds iets te grote oren. Zachte ogen, diepbruin. Mooi, ja dat zeker. Lief ook. Maar het is moeilijk om mijn bril af te zetten. De bril die gekleurd is door die ontzettend schattige pup die alle vrouwen - mijn incluis - om zijn pootje wond. 

Door herinneringen aan de kleine dondersteen die zo zijn best deed grote broer Janouk in te halen. Onbeholpen koprollen maakte in de sneeuw. Beelden van de verschrikkelijke slungelige puber die niet wist waar zijn poten bleven. Ik moet zo vaak met hem lachen, als hij weer eens aangedanst of gestormd wordt. 

Op ' t strand RENNUH

Goofy Spot

"so you think you can dance"

Understeer

Een keer eerder, op een winterfoto, zag ik het doorschemeren. De hond die hij kon worden. 

Nu lijkt hij, toch nog ineens, op weg. Om een mooie en volwassen husky te worden. Stabiel? Ik geloof dat we daar nog niet helemaal zijn. We discussiëren wat af. "Van een husky leer je onderhandelen" mail ik een vriendin. 
Ik snap het als hij me vertelt dat hij het ergens niet mee eens is. Soms vertel ik hem vervolgens dat het toch gebeurt. Helaas voor hem. Soms ook dat hij gelijk heeft en het niet belangrijk is wat ik nu wil. Dat hij best even aan dat plasje mag ruiken, juist op die plek plassen, dat muizenhol uitgraven of...… (verder in te vullen naar keuze). 
We zitten aan weerszijden van een lijntje. Letterlijk en figuurlijk. En dat gaat met ups en downs. Ik kan er soms heel moe van worden als die lijn te strak gespannen staat omdat meneer weer eens een ree geroken heeft. Ervan genieten als hij als een dolle loopt te racen voor de step. Geroerd zijn als hij los rennend aan komt stormen als ik roep. Onze band is soms zicht- en tastbaar als een riem, ongrijpbaar als een verbond. 

Een andere vriendin mailt "Het is mooi dat je hen de kans geeft echt volwassen te worden". Maar wat is eigenlijk een echte volwassen hond? Hoe bereik je dat? 

Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar Chenak, onze "koning". Zelfbewust. Eigenzinnig. Zorgzaam. Vriendelijk. Niet snel onder de indruk. Niet om te kopen ook. 

Koning Chenak

Een hond die uitstraalde dat hij wist wie hij was en wat er in de wereld te koop was. Niet schroomde zijn ongenoegen kenbaar te maken maar er ook manmoedig overheen stapte als hij zijn zin niet gekregen had. Bereid om samen met ons de wereld door te trekken. Zich niet geroepen voelen de hele wereld zijn zin op te leggen. Tolerant. Vriendelijk. 

Niet alle vreemden als een verloren vriend beschouwend. Niet onvriendelijk hoor, maar zijn levensgeluk hing niet af van de aai van een vreemde. 

We hebben wat af gediscussieerd in het begin, wij en Chenak. Uiteindelijk vonden we een status quo. Net zoals ons dat met Spot ook zal lukken. Een totaal andere hond. Onzekerder, slungeliger, minder zelfverzekerd. Liever en zachter, dat ook. Tegelijk moeilijker en makkelijker. Het blijft een uitdaging om "eruit te halen wat erin zit". Maar wat is er mooier dan een volwassen hond, een met een mening, een attitude. Bereid om samen met de baas door de wereld te trekken. Wat is er mooier dan samen onderweg te zijn. In wederzijds gesprek