Herinneringen aan Chenak en Janouk: Showtime

Je eigen hond is de mooiste, toch? We hebben de mannen ruim een half jaar en onze fokker vraagt of we mee willen doen aan de clubmatch van de Siberische husky club Nederland. We laten ons overhalen en zonder enige formele “ringtraining”  (ik had zelfs nog nooit van het woord gehoord) begeven we ons naar een manege in de Betuwe. 

Bij aankomst zien we een prachtig rastypisch tafereel ; een man doet verwoede pogingen zijn twee honden van een dood konijn vandaan te trekken. Gelukkig, daar passen die monsters van ons naadloos tussen. 

Van de rest van de dag kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het was saai, eindeloos rondhangen in een hal. 

Het was vals. Een vrouw beging tegen mij, onervaren hondeneigenaar Janouk af te kraken. Hij is veels te mager, we geven hem geen goed voer en hoe hebben we het zover kunnen laten komen! Wat timide meld ik terug dat de fokker het gewoon heeft over "puberslungel"  en "komt wel goed". Nou, dat was toch echt onzin. Zegt de vrouw nog drie keer. Die een concurrent van onze fokker blijkt. Met andere ideeen over "waar het ras heen moet". Dat hoor ik allemaal veel later pas. 

Enigzins van streek ga ik met Janouk de ring in. Hij doet het best goed en krijgt een "zeer goed" en een “will mature with age”. Lang leve de neutrale keurmeesters. We gniffelen nog wel even over het feit dat in de beoordeling staat "te lange tong". Meneer lebbert altijd aan onze handen en dan trekken wij daar wel eens aan om hem een beetje te plagen. Toch maar niet meer doen! 

Chenak doet het samen met Hans prima, geniet van alle aandacht en wordt tweede in zijn klasse met een "uitmuntend". Ben trots. 

En passant verloochent hij zijn ware aard niet en  presteert het om uit zijn halsband te glippen en naar buiten te stormen. Het voordeel van vele husky eigenaren bij elkaar; roep “Hond los” en iedereen gaat in een soort ‘red alert’ modus om zich desnoods met een snoekduik op andermans hond te werpen. Gelukkig laat Chenak zich makkelijk vangen door een goede bekende van ons

. 

Tot slot markeert Janouk nog even het rek met kleding. De eensgezinde conclusie van manlief en mij luidt "Niet voor herhaling vatbaar." We wisten toch al dat we mooie honden hadden. Volgend weekend gaan we liever samen op stap naar buiten, de natuur in. Tot verdriet van de fokker is het bij die ene keer gebleven.  

Het duo op z'n mooist:poserende in de sneeuw

Koninklijke Chenak

En Janouk "maturede" toch heel aardig.