Natuurlijk houden de meeste mensen van hun hond. Anders hadden we ze niet. Namen de hondenhaar bij het ontbijt, een plas in de tuin, een kapotte sok of een broek vol modderpoten niet voor lief. Maar soms zijn er honden met iets extra's. Zoals bij ons Chenak. Honden die zo een persoonlijkheid meebrengen dat ze bijna menselijk zijn. Honden die zoveel ruimte innemen dat ze ook een ongelofelijk gat achterlaten. Als je ooit zo'n hond gehad hebt, weet je hoe het verlies ervan voelt. Alsof er een stuk van jezelf afgehakt is. Fysieke pijn. Intens verdriet. Grote leegte.
Toen ik deze week dan ook van een goede vriendin hoorde dat ze haar "zwarte snor" moest laten gaan, viel ik even stil. Te vroeg. Niet eerlijk. Te pijnlijk. Een pijn die je niemand gunt. Een pijn die je graag weg zou nemen. De pijn waarvan je weet dat je erdoor moet gaan. De pijn die komt bij het houden van een wezen dat gewoon per definitie veel te kort leeft.
Gorby was een prachtige en bijzondere hond. Afgelopen maart mochten we elkaar leren kennen op het strand (zie http://huskyheren.blogspot.nl/2014_03_01_archive.html) . Hadden de heren een prachtige dag met de zwarte beer. Kwam ik zover in zijn gratie dat hij mijn koekje aannam.
Het is nog steeds niet te bevatten dat hij er niet meer is. Dat dit onze laatste ontmoeting was. Dat mijn vriendin na haar werk in een leeg huis thuis komt. Vandaar ook hier een eerbetoon. Voor de zwarte reus, de prachtige snor. Moge hij pijnvrij bivakkeren achter de regenboogbrug. Stiekum hoop ik dat er een ijswinkel is. Dat hij en Chenak daar samen achter hun coupe zitten, plannen smeden "to rule the dog world".
Dag Gorby, slaap zacht. Je wordt gemist en niet vergeten. Niet voor niks heten die bijzondere honden "Forever dogs". Ze zijn nooit helemaal weg, maar blijven altijd een beetje bij ons.
Tot slot nog dit gedicht, dat ik met toestemming van de maakster in het Nederlands mocht vertalen. Dat het een beetje steun mag zijn voor eenieder die met eenzelfde verlies worstelt:
Wat te doen de dag nadat je hond dood ging
Veeg de vloer
Kijk uit het raam
En hijg..
Zet thee met een koekje
Om het vervolgens te vergeten
Verschoon het bed
Neurie een lied
Begin te huilen
Vergeet de dagen van de week
Zink ineen in een hoekje van de kamer, knieen omklemmend
En kreun
Raap jezelf weer op
Zet opnieuw thee, nu om op te drinken
Kijk uit een ander raam
Je blik valt op de plek waar je hond zich behaaglijk nog eens uitstrekte, om te verzinken in een droom van weilanden, bossen, konijnenkeutels proefde, hazengeur opsnoof
Zoek de tissues
Dan maar WC papier
Zwerf door het huis, je hart klopt loodzwaar in je borst
Warm de restjes op
Prik erin met je vork en dump ze in de gootsteen
Zoek wat er niet is
Hoor van alles
Voel fluweelzachte oren onder je vingertoppen
Voel herinneringen die je ontglippen
Maar vang die herinnering, elke herinnering, die straalt, zacht en droevig, geur van natte vacht en herfstbladeren, modderpoten op de vloer, de wandeling in bos en weide, oren wapperend in wind gestolen koekjes gesloopte speeltjes een kriebel op de buik een trekspel, dat favoriete piepding een blik van verbondenheid jouw hand op zijn hoofdje een kwispelende staart ochtendnevel boven het veld maan achter de bomen een uil roept oren gespitst neus aan de grond snuffels in kwadraat het spoor volgend triomf van het vinden
Doe je pyjama aan
Draai drie keer in de rondte en nestel jezelf bij het flostouw
Plots jaag je op de echo van een blaf in de nacht die niet eindigt
Ineens groeit
Je staart
Vrij vertaald naar Catherine Young 11.27.12
Ik had deze tekst nog niet eerder gelezen, vandaar dat er nog geen reactie was.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie tekst, herkenbaar en raak. Ik krijg er tranen in mijn ogen van, en denk aan mijn Caedlih.
Veel medeleven voor het bazinnetje van Gorby.