zaterdag 5 oktober 2013

Bekeuring.

Een zonnige zomerochtend. Ik voeg in de op snelweg. Het is zomervakantie en er rijdt bijna niemand.  De kap van mijn MG is open en  ik voel de wind in mijn haren. de motor loeit als ik het gaspedaal intrap. Zal ik?  De wijzer kruipt naar 120.. 130..140.  De 'dinky toy' zoals mijn autootje liefkozend heet laat niet merken dat hij er moeite mee heeft en stuurt strak om een tragere auto heen. Ik joel mee met Arethra Franklin en trap hem nog iets verder op zijn staart. We naderen de 150 en ik voel mij tegelijk onschendbaar en hoogst asociaal. Ik geniet. Ineens zie ik in mijn achteruitkijk spiegel een auto van de Rijkspolitie. Oeps. Niet te overdreven remmen nu. Ik voeg in op de rechter baan en laat mijn gas los en zak af naar ongeveer 120. Mijn hart klopt in mijn keel, maar ze rijden me voorbij.

Het is me ineens duidelijk: ik houd van snelheid waarbij je de limiet tart. Verrast over mezelf denk ik na over andere momenten van snelheid. Vroeger reed ik veel op een racefiets. Bergop vond ik erg vermoeiend, bergaf genoot ik van het opzoeken van de grens. Net iets harder dan ik eigenlijk durfde. Het moment dat ik de 72 km/uur haalde op twee 18mm bandjes staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Langlaufcursus: door gebrek aan techniek zit ik in de beginnersgroep. We moeten dalen en een bochtje 'stappen', een techniek om je snelheid zoveel mogelijk vast te houden. Als snelste van de groep sjees ik de bocht door, me ternauwernood staande houdend. Aan de verbaasde instructeur leg ik uit hoe dat komt;  doordat we met onze honden langlaufen.

En ineens realiseer ik me dat het ons bindt, die liefde voor snelheid.
Chenak is een paar keer ontsnapt bij de start van steppen of skien. Als wij volgens meneer niet snel genoeg klaar waren om te gaan, schoot hij uit zijn harnas en ging er in volle vaart vandoor, ons achterlatend met het hart in de keel. Om een paar minuten later terug te komen banjeren met een grote grijns op zijn kop.
Nog meer beelden schieten door mijn hoofd: Janouk doet een wedstrijdje met Hans bergaf, tong een kilometer uit zijn bek, plezier spetterend uit zijn ogen. Onze zorgelijke, onzekere hond bloeide op in volle vaart. 
Hardlopen met puppies Shadow en Spot: Hans voor mij uit, twee puppen, drie turven hoog,  sjezen los mee door het bos en wijken niet van zijn hielen zolang hij rent. Ik erachteraan met Janouk. Op de toppen van mijn kunnen haal ik Hans in en naadloos schakelen de pups over naar mijn hakken. Het is duidelijk, de snelste is de leukste! 
Trektocht in Noorwegen: we traverseren op ski's langs een berghelling. Het spoor is slecht, hobbelig en ijzig en het gaat niet zo vlot. We breken steeds door de sneeuwkorst waardoor het meer ploeteren dan glijden is. De heren lopen los, op dit soort terrein hebben we meer last van hun trekken dan dat we er baat bij hebben. Ze snuffelen aan elandsporen en dwalen steeds verder af Tot we gaan dalen. We winnen aan snelheid en gaan over op Alpiene stijl, bochtjes draaiend naar beneden. Ineens twee pretbekkies naast me. Eindelijk gaan we in een beetje een fatsoenlijk tempo, vinden de heren, en ineens zijn we vele malen interessanter. 

De politie auto draait de snelweg af en voorzichtig geef ik wat gas bij. Nu snap ik waarom  ik mijn degelijke Duitse bak ingeruild heb voor dit onbetrouwbare Engelse cabrio'tje. Maar ook waarom ik stiekum een beetje naar het einde van de zomer verlang. Want als de temperaturen onder de 15 graden zakken en druileriger herfstochtenden hun intrede doen, wacht een nieuwe uitdaging. De MG gaat op stal, de step komt er weer uit. Ik ga het bos in, stuiterend over boomwortels achter twee gekke husky heren. Nooit precies van tevoren wetend wat er gaat gebeuren.  Met twee dogpower racen we door het bos, een grote grijns op al onze gezichten en ook nog eens zonder risico op een snelheidsbekeuring. Laat die herfst en winter maar weer komen! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten