Het is me ineens duidelijk: ik houd van snelheid waarbij je de limiet tart. Verrast over mezelf denk ik na over andere momenten van snelheid. Vroeger reed ik veel op een racefiets. Bergop vond ik erg vermoeiend, bergaf genoot ik van het opzoeken van de grens. Net iets harder dan ik eigenlijk durfde. Het moment dat ik de 72 km/uur haalde op twee 18mm bandjes staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Langlaufcursus: door gebrek aan techniek zit ik in de beginnersgroep. We moeten dalen en een bochtje 'stappen', een techniek om je snelheid zoveel mogelijk vast te houden. Als snelste van de groep sjees ik de bocht door, me ternauwernood staande houdend. Aan de verbaasde instructeur leg ik uit hoe dat komt; doordat we met onze honden langlaufen.
En ineens realiseer ik me dat het ons bindt, die liefde voor snelheid.
Chenak is een paar keer ontsnapt bij de start van steppen of skien. Als wij volgens meneer niet snel genoeg klaar waren om te gaan, schoot hij uit zijn harnas en ging er in volle vaart vandoor, ons achterlatend met het hart in de keel. Om een paar minuten later terug te komen banjeren met een grote grijns op zijn kop.
Nog meer beelden schieten door mijn hoofd: Janouk doet een wedstrijdje met Hans bergaf, tong een kilometer uit zijn bek, plezier spetterend uit zijn ogen. Onze zorgelijke, onzekere hond bloeide op in volle vaart.
Trektocht in Noorwegen: we traverseren op ski's langs een berghelling. Het spoor is slecht, hobbelig en ijzig en het gaat niet zo vlot. We breken steeds door de sneeuwkorst waardoor het meer ploeteren dan glijden is. De heren lopen los, op dit soort terrein hebben we meer last van hun trekken dan dat we er baat bij hebben. Ze snuffelen aan elandsporen en dwalen steeds verder af Tot we gaan dalen. We winnen aan snelheid en gaan over op Alpiene stijl, bochtjes draaiend naar beneden. Ineens twee pretbekkies naast me. Eindelijk gaan we in een beetje een fatsoenlijk tempo, vinden de heren, en ineens zijn we vele malen interessanter.
De politie auto draait de snelweg af en voorzichtig geef ik wat gas bij. Nu snap ik waarom ik mijn degelijke Duitse bak ingeruild heb voor dit onbetrouwbare Engelse cabrio'tje. Maar ook waarom ik stiekum een beetje naar het einde van de zomer verlang. Want als de temperaturen onder de 15 graden zakken en druileriger herfstochtenden hun intrede doen, wacht een nieuwe uitdaging. De MG gaat op stal, de step komt er weer uit. Ik ga het bos in, stuiterend over boomwortels achter twee gekke husky heren. Nooit precies van tevoren wetend wat er gaat gebeuren. Met twee dogpower racen we door het bos, een grote grijns op al onze gezichten en ook nog eens zonder risico op een snelheidsbekeuring. Laat die herfst en winter maar weer komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten